I går var det fest.
Ikkje fordi eg hadde bursdag,
men fordi ei epoke er over.
Seraf er offisielt avslutta.
Rart. Trist.
Men vi har hatt eit så fint fellesskap,
så mange gode opplevingar i lag,
så mange ekstraordinære opplevingar i lag i grunnen
(ein Seraftur gjekk sjelden som planlagt)
og så mange fine minner,
at ein fest for å feire vennskapa, musikken og gleda
desse 9 åra har gitt oss var på ein plass.
Forhåpentligvis har vi og fått bidra til
gode ting i andre sine liv også..
På menyen var det Tapas,
og det var rikelig med mat!
Vi åt til vi nesten sprakk..
Og som det brukar å vere når gode vener møtes,
så var det god stemning og mykje latter.
Som alltid på ei (organisert) samling med Seraf
hadde vi og rom for eit gudsord.
Kristin delte ei fantastisk andakt om fellesskap,
om det å alltid har rom for ein til.
Og illustrerte det med kabinkrokar og bagasjelappar
på ein måte som eg i allefall kjem til å hugse!
Og vi måtte jo avslutte kvelden med sang.
 |
| "Da va nett so i gamle daga.." |
Etter at vi hadde rydda opp etter beste evne,
så var vi nokre få som fann ut at vi skulle gå heim til meg
og berre henge litt..
Og då måtte det jo feirast litt at eg faktisk hadde bursdag..
(sjølv om bursdagen var litt over..)
Faktisk, til tross for at Seraf berre har vore til i 9 år,
så var i går 3.gongen eg feira dagen saman med denne gjengen.
Betre feiring finnes vel egentlig ikkje!
Det er vemodig at Seraf er historie.
Det er fryktelig rart å ikkje skulle ha julekonsert om ein liten månad,
men det er litt godt å sleppe å organisere den også..
Det er eit sakn å ikkje møte denne gjengen kvar torsdag,
kva skal torsdagar brukast til no?
Det er i allefall sikkert at dei folka eg har sunge saman med
(musikarane også!)
i desse ni åra har ein heilt spesiell plass i hjertet mitt,
og den plassen kjem dei alltid til å ha!
Så sjølv om det var avslutningsfest,
så var det ikkje ein avskjedsfest.
Vi kjem nok til å møtast igjen!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar