It takes a village

I dag hadde eg frisøndag.
Og som på frisøndagar flest drog eg meg opp av senga og rakk akkurat å få planta rumpa på ein av dei harde kirkebenkane på galleriet i Glide Memorial Church før bandet starta festen.
For å gå på gudstjeneste i Glide er ein fest.
I dag var det absolutt ikkje noko unntak.
Dei aksjonerte vekk ei Red Velvet-kake til over $10.000 - riktig nok fordelt på tre omgangar, der førstemann betalte $7000 og donerte kaka tilbake, nummer to betalte $3000 og gjorde det samme - og eg fulgte ikkje godt nok med, så eg fikk ikkje med meg kva sistemann betalte..

Du kjenner det så fort du kjem inn om dørene at denne menigheta betyr masse for mange.
Og eg har tenkt mykje på det etter kyrkjemøtet. Eg leste ein som sa at ein må berre sjå på alle dei liberale kyrkjelydane kor dei ein etter ein døydde. Glide har for meg blitt eksempelet på det motsatte.
I 1963 kom Rev. Cecil Williams til Glide Memorial Church. Ein svart pastor til ei kvit, og døyande, konservativ kyrkje. Allereie året etter starta han the Council on Religion and the Homosexual.
Han har vore ein som har kjempa for at alle skal ha ein plass i kyrkja. Han er ein som har stått på barrikadene og kjempa for at vi som kjem til kyrkja skal involvere oss i det som skjer ute i verda.
Han har kjempa for at kjærleiken skal vinne. Og til tross for at han snart er 88 år gammal, og formelt sett har vore pensjonist i 18 år, så er han framleis aktiv.

Glide Memorial Church er ei kyrkje der du møter menneske av alle legningar, hudfargar og samfunnsklasser. Menneske med ulike syn på tru og ulike måtar å leve på. Det gjekk frå å vere ei menighet på nokre dusin menneske til å vere ei menighet med ca. 10.000 medlemmer, som er ein av dei største bidragsytarane til dei sosiale ytingane i byen. Her deler ein ut over 3000 måltid om dagen, ein har grupper for heimlause, rusmisbrukarar, menn som slår, dei som har vært utsatt for vold i heimen, psykisk helse, og LGBTQ(Q). Her kan ein få HIV/AIDS-screening og anna rådgjeving. Her demonstrerer ein for likeverd, og for at alle skal få samme rettigheter. Og her er det utdanningsprogram for både barn, ungdom og voksne. Dei driv både med avrusning og har plass til heimlause. ALLE er velkommen. Til og med då Westboro Baptist Church stilte seg opp på utsida med sine hatefulle plakatar, vart dei møtt med åpne armar og invitert inn. Ingen spør deg om kva du føler, kva du trur på eller kva motiv du hadde for å komme til gudstjeneste. Her blir du møtt med: "Velkommen! DU er velkommen akkurat slik som du er akkurat no!"

Vel, det var litt om menigheta som eg altså sat på ein kyrkjebenk langt oppe på galleriet hos i dag.
Den åpenheten og det mangfoldet som møter meg der rører meg kvar gong. Og eg tenker at det er ikkje så farlig med teologien og ritualene når du blir møtt, sett og får merke at du er velkommen, elska og at du høyrer til. Men av og til kan ein bli ramma av litt teologi her og. Og i dag vart eg det.

Dei som kjenner meg veit at eg er godt over middels glad i dåp. Det er noko av det vakraste eg veit om. Og i dag var det ein som vart døypt i Glide. Det rørte meg langt inn i hjarterota.
Eg sat og tenkte på vår vesle dåpsliturgi, som eg er veldig glad i.
Biskopen hadde dåpen, og først henvendte han seg til den vaksne mannen som ville bli døypt.
Alt var som heime. Men så snudde han seg til forsamlinga, og sa det vi på mange måtar seier i vår liturgi men som eg aldri har høyrt bli sagt på ein så tydelig og forståelig måte:

"Vil de, kjære menighet, gå med nn(eg hugsar ikkje namnet), sørge for at han finn sin plass i blant oss og vise han at han er elska, verdifull og eineståande i både ord og handling? Vil de vere der for han i medgang og i motgang og sørge for at han har den støtta i ryggen som han treng?"
Orda slo i mot meg. DETTE er faktisk det ansvaret vi som menighet skal ta kvar gong vi døyper nokon. Vi skal være der, bygge opp og heie fram.
Eg syns dette var ein så fin måte å seie det på at eg berre måtte dele det.
Som ei oppmuntring til oss alle, om å vise dei vi har rundt oss at dei er elska, verdifulle og eineståande - og at vi vil gå med dei både på dagar med solskinn og i regnet.
For vi treng kvarandre, meir enn vi aner. For om det tek ein heil landsby å oppdra eit barn, så trengs det ei heil menighet for at vi skal få slå djupe røter og bli trygge i trua vår.

TA IKKJE KRISTUS FRÅ MEG!

Denne veka har det vore kyrkjemøte i Norge.
Ei av sakene som vart behandla der var vigsel av lesbiske og homofile.
Og frå og med denne veka har altså lesbiske og homofile rett til å få gifte seg i Den Norske Kyrkja, og ny liturgi for ekteskapsinngåing er på plass.
For mange av mine venner har dette vore ein lang kamp og ein stor seier, og eg gledar meg med dei.
Og mange har uttrykt gleda si på bl.a. Facebook - og eg har lest litt av reaksjonane som enkelte har fått, og eg er rysta. Det er på linje med dei mest ekstreme kristen-ekstremistane her i landet.. og det er ikkje positivt.

Eg har og lest ein del av mine meir konservative venner og bekjente sine statusar og kommentarar. Eg har lagt band på meg sjølv, og unngått å kommentere. Men ein kjem til eit punkt der ein berre må reagere.

Eg vil fyrst seie noko som er veldig viktig, og som eg har sagt før:
Eg har full respekt for at folk er uenig i meg i teologiske spørsmål. Eg har også stor respekt for dei av mine venner og bekjente som har sagt at dei ikkje lenger kan vere ein del av Den Norske Kyrkja fordi dei opplever at dette bryt med deira tolking av Guds ord. Det står stor respekt av å stå for det ein trur er sant. Og det må vere lov å vere skuffa og kjenne på sorg når ein opplever at andre ikkje deler denne tolkinga.

MEN, og ja, dette er eit stort men: Eg kjenner eg blir både såra og frustrert når folk uttaler seg om dette med lausrevne bibelord som indirekte fortel meg at eg - og alle som tolkar bibelversa om samliv som meg - ikkje er kristne nok, eller tek det eit hakk lenger og kallar meg avgudsdyrkar.
Det har vorte alvorlig for meg. For det er ikkje eit spørsmål om kven som er Herre i livet, eller kven eg trur på vi er uenige om. Det er korleis ein tolkar tekstar som har vore tolka sidan dei var skrivne, og i ulikt lys og ulike oversettingar...

Særlig vanskelig blir dette når det blir gjort med Bibelen i handa.
Det er særlig to bibelhenvisningar som går igjen, gjerne med eit eller anna vers om at Gud går med/gjev løn til den som er trufast. Eg kunne teie og la det berre prelle av som vatn på gåsa. Men det er ikkje så lett. Eg har gått ein lang veg for å havne på det standpunktet eg har gjort. Eg har gått frå erkekonservativ til rimelig liberal. Fordi eg har jobba med det. Ikkje fordi eg har trudd blindt på det andre har fortalt meg. Og det var faktisk ein konservativ prest som er i mot at kyrkja skal vie homofile og lesbiske, som til slutt hjalp meg å få siste brikkene på plass. Og når folk bruker Bibelen mot meg, på ein måte som trykker meg ned, så greier eg ikkje å sleppe det så lett..
Men når det er sagt: Eg er heldig. Eg er så streit som det gå an å bli. Eg må ikkje kjempe for å få love å elske og ære nokon foran Guds alter. Men fordi mange eg er uendelig glad i har måtta gjere det, og fordi eg trur dei burde ha rett til det, så må eg seie ifrå!

Det verset som går mest igjen er Salme 119:160: "Summen av ditt ord er sanning, dine rettferdige lover varer evig."

Salme 119 er ein flott salme, som vi kan bruke for å be om å få mot, kraft og visdom til å leve rett.
I den sammenhengen som mange har brukt dette bibelverset dei siste dagane blir det brukt til å fortelle meg og andre som deler mitt syn at "Du er ikkje kristen nok" eller "Eg er meir kristen enn deg". Eg blir sittande igjen og lure på om dei som har brukt det faktisk meiner at dei lever etter ALLE lovene og reglane i Bibelen...
Men det slår meg og at Jesus ved eit par høve nærmast oppsummerer lova. Hint: Matt.7:12 og 22:34-40.

Kanskje er grunnen til at eg forstår bruken av dette salmeverset slik som eg gjer, at det ofte i denne samanhengen er knytta til eit lite utdrag av eit anna bibelvers: Josva 24:15: "Men eg og mitt hus, vi vil tena Herren"

Ja, tydeligare kan ein vel ikkje seie at dei som ikkje meiner det samme som deg ikkje tener Herren.
Bedre blir det ikkje om ein ser på sammenhengen dette står i. Her er det ei lang tale om å vende seg frå avgudsdyrking. Eg kjenner at det går inn på meg at venner av meg dømmer meg frå retten til å kalle meg Guds born og å få del i Guds rike. Ja, for det er faktisk det som blir sagt når ein ytrar seg slik.

Kanskje er det med fullt overlegg at ein legg saman desse versa, eller kanskje er det berre at andre har gjort det før deg og ein syns det oppsummerer så fint det ein trur på.
Men eg lurer faktisk på om dei som legg ut slike meldingar i det offentlige rom tenker på kva dette gjer mot andre. Eg greier ikkje å tru at intensjonen til dei som har gjort det var å stille seg i veien for at andre menneske får eit møte med Kristus. Men det oppleves likevel som eit forsøk på det.

Å være uenig er greit. Å ytre at ein er skuffa over kyrkja sine vedtak er greit. Å velge å melde seg ut på bakgrunn av at ein ikkje kan leve med denne teologien er absolutt greit. Men å så mykje som insinuere at andre menneske sine tolkingar av eit teologiske spørsmål, som ingen har fasitsvar på, fråtek dei rett til å sitte ved Mesteren sine føter er IKKJE GREIT!
For det handlar om tolkingar. Homofili-spørsmåla har rom for å tolke både eine og andre vegen, reint teologisk. Eg kan ikkje seie at slik eg les det er rett, men etter å ha studert og undra meg har eg enda på at eg trur det er rett.
Men om du er uenig, så trur eg likevel at du er ein like god kristen - og like fullt og heilt Guds barn. For det kjem ikkje an på om du er pinsevenn, folkekirkelig eller katolsk - det det kjem an på er kven du trur på og kva og kven bekjenner at du trur på.

Dei siste dagane har eg gått og sunge på ein sang av Sigvart Dagsland.
Eg syns den beskriv så godt kva kyrkja, og livet, er - med alle sine feil og manglar.
Kyrkja er menneskene som bekjenner at Kristus døde, Kristus stod opp, Kristus skal komme igjen. Han være ære for kjærleiken som er sterkare enn døden.
Og fordi vi er mennesker vil det alltid vere brister, feil og mangler - men ved Guds nåde får vi framleis sette oss ved Jesu føter og vere til, uansett kva teologisk standpunkt vi har.

Djupe spor

Eg komme te deg, Gud

med min svage tro

for sjøl om tvilen kan ver' stor

så har din godhet satt så djube spor

Eg har mange lengsler, Gud

Livet sprenge på

der e så møje eg sko gjort

ka ska eg velga? - årå går så fort.

De'kje lett å skimta svarå her 

kor adle famle i blinda

men det hjelpe hvis eg leide der

eg vett at du e å finna.

Du har gitt oss kjerkå, Gud

Hu gjør vel ka hu kan

Hu virk sleden, hu e litt rar

men om hu svikte, så e hu alt me har

Det blir sagt og skreve møje sant

om liv og lere som sprike

men i avmakt, som ein diamant

gjømme kjerkå ditt rige

For bakom fromme ord og tågeprat

der kan eg møda deg som har gått så tunge steg

for å møda meg

Eg komme te deg, Gud

med min svage tro

For sjøl om tvilen kan ver' stor

så har din godhet satt så djube spor

djupe spor