Superwoman - eller kanskje ikkje..

Eg likar helst å tenke at eg kan greie alt. 

At eg er superwoman.

Men no har jenta hatt eit møte med noko som heiter

sjølvinnsikt.

Slikt får konsekvensar....

Eg lever etter regelen at ingenting er umulig

til det motsette er bevist!

Så det siste året har eg jobba litt meir enn 100%,

studert ca. 100% (litt over før jul)

og prøvd å ha eit visst sosialt liv.

Pose og sekk kallar ein slikt.

Eg har alltid vore litt turbo.

Eg har alltid likt når det går litt fort i svingane.
Men sjølv Superwoman har si begrensning...

Superwoman?

Av og til må ein stoppe opp.

I allefall når kroppen ikkje vil meir.

I påska slo ryggen seg vrang.

Så slo allergimedisinane inn

og eg blei så trøtt...

Å lese til eksamen blei mindre

og mindre lystbetont.

(ikkje at det er spesielt lystbetont med eksamen,

men eg har liksom kosa meg med faget heile vegen)

I helga kom sola,

men eg låg bak lukka gardiner

med et av mine sjeldne migreneanfall.

Tida var komen for å 

vurdere kva som var viktig i livet.

Eg trur på framtid og håp, på nye sjansar og å leve livet no!

Så eg bestemte meg:

No skal eg leve livet mitt, 

ikkje berre la det svi forbi med masse ting eg MÅ gjere.

Eg skal nyte våren, 

senke skuldrane og berre vere til.

I dag meldte eg meg av eksamen.

Eg gjekk tidleg frå kontoret.

Gjekk på kaffemisjonen,

kjøpte meg kaffe og sette meg

på ei trapp i sola

og las i ei bok som ikkje inneheld eit snev 

av anna enn pur underhaldning.

eksamen kan eg ta igjen,
no skal livet nytast! :)

Ode til Beffen

Om morgonen er det godt å ligge lenge i senga

og vakne langsamt.

Men arbeidet ventar ikkje, 

og tida vert fort knapp.

Då er det godt å vite 

at det er ein som ventar ved kaia.

Som ikkje smeller dørene igjen framfor nasa di,

men som har god tid,

kaptein med godt humør

og rom for alle som vil vere med.

Det gjer kvardagar lysare

og regndagar tørrare.

Det er Beffen.

Å leve med historia

Eg sat på ein kaffebar midt på Strøget i København på laurdag og leste i ei dansk avis. Det var eit deilig luftehol - både frå shopping og kvardagen, men ikkje minst var det fantastisk å lese ei avis som ikkje hadde side opp og side ned om 22. juli og rettsaka.

Eg innrømme det glatt, denne rettsaka tek på. Det er slitsomt å forholde seg til. Her eine natta hadde eg det ultimate mareritt då eg drøymde at eg hadde havna på Paradise Hotel - og som om ikkje det var nok - saman med Anders Behring Breivik.

Eg kan ikkje forstå at dette er noko anna enn ekstremt vondt, vanskelig og krevande for dei som fikk erfare hendingane den 22. juli 2011 på nært hald. Eg hugsar kvar eg var, stemninga på butikken då butikksjefen kom springande og fortalde at det hadde gått av ei bombe i regjeringskvartalet. Eller stillheta i bilen på veg heim då vi høyrde at ein galning gjekk laus og skaut på ungdommane på Utøya. 

Etter lufteholet denne laurdagen, over ein kopp kaffe. Etter å ha lese ei avis der det berre var ei dobbeltside om heile veka si rettsak og 40 sider som var fri frå den norske rettsalen. Etter å ha sett bilder av oppslag på kiwibutikken som nektar å vise bilde av massemordaren på butikken, og difor snur avisene. Etter å ha høyrt mykje sjølvskryt og anna skryt om kor flinke vi nordmenn er til å takle dette, så sit eg og undrar meg.

Er vi i ferd med å gå ein prosess der vi endar opp med å fortrenge historia? Det finnes mange i dag som vil seie at Holocaust ikkje fann stad eller er sterkt overdrive, sjølv om konsentrasjonsleirane står der og det finnes både bilder og vitner som kan fortelle at det i aller høgste grad var reelt. På same måte vil det vere menneske som påstår at etnisk rensing ikkje har foregått i krigar og regimer rundt omkring i verda. Eg såg ein dokumentar frå Kambodsja der ein hardnakka påstod at Pol Pot ikkje dreiv med slikt, men fordi eg har sett bildene og lest historiene, så veit eg at dersom eg hadde vorte fødd slik at eg levde under Pol Pot sitt regime, så hadde eg ikkje fått leve lenge - akademiker og brilleslange som eg er. Rasismen slår mange vegar.

Det er ikkje lenge sidan ein berusa fyr, full av adrenalin og andre kjekke gledesstoff, gjekk på scena og sjokkerte eit folk med den svært uheldige uttalen: «mokkamann». Ei uttale som speglar den folkelege rasismen i landet vårt. Mange uttalte seg hardt mot han og sparka til medan han som skulle ha hatt tidenes kveld, hadde knust gleda med orda sine. 

I kjølvatnet kom det eg syns var værre: Den eine etter den andre gjorde den kalkulerte handlinga å poste bildet av Madcon på moccabønneska, med påskrifta Mokkamenn, for å støtte Plumbo. Han hadde ein uttalelse som han ikkje burde hatt, men dei fleste av oss forstår at det var eit mislykka forsøk på å vere morsom. Å poste bildet på facebooksida si vil eg påstå er rasisme, same kor sleipe i kjeften gutta i Madcon er. Kvardagsrasismen er ofte til å ta og føle på - og eg kjenner at den påvirkar meg og. 

Min påstand er: Kvardagsrasismen er at vi held litt ekstra på veska når ein med annen hudfarge går forbi, at vi betegnar ei etnisk gruppe med nedlatande begrep, eller har slår vitsar på bakgrunn av etnisitet, at vi framhevar og problematiserer forskjellar eller ting vi ikkje forstår i kvarandre sin kultur - utan å ville møte kvarandre med opne sinn. Grunnlaget for kvardagsrasismen er at vi godtek at nokon blir behandla ulikt frå oss på grunn av etnisitet, legning, tru eller hudfarge.

Og dette gjev grobunn for slike haldningar og verdiar som denne mannen i rettsalen har. 

Eg er stolt av å bu i eit land der ein mann som begår dei frykeligaste handlingane likevel får ei rettsak. Eg er stolt av å bu i eit land der han blir behandla som eit menneske, sjølv om han for mange har blitt ondskapen sitt ansikt. Eg er stolt av å bu i eit land der vi handterer det utenkelege med rosehav og fokus på demokrati og åpenhet.

Men gjev vi rom for det altoppslukande sinnet? Eller den botnlause sorga? Vågar vi å la bildene fortelle at dette vil vi aldri meir oppleve? Eller vil vi berre komme oss gjennom dette havet av ei rettsak, for så å fortrenge at det har skjedd? Vågar vi å la historiene leve, slik at neste generasjon også får lære kva det kostar oss når hanldningar som fortel at nokon er mindre verd enn andre, får blomstre?

Slik eg vil at Norge skal vere - fargerikt.

Dejlig i Denmark

Før fuglane pissa på fredag

stod eg opp og sette nasa mot København.

Saman med 3 småbarnsmødre,

der to er rimelig gifteklare.

Vi reiste på morgonen (flyet gikk kl.06)

og på kvelden kom Bente etter,

og plutselig var vi 5 venninner på tur.

Det vart ei veldig trivelig helg.

Med masse god mat og litt for masse shopping ;)

Dei sparar ikkje på verken ost eller noko anna i Danmark ;)

Endelig var Bente på plass! :)

Hilde :)

Venke :)

Kari :)

Obligatorisk!

Gikk meg på eit hylekor med beliebers som aksjonerte for å få
Justin Bieber til Danmark..

Det er sansynligvis meir syklar enn bilar i København.
Og eg trur eg såg kun ein sykkel med gir!

Eg gjekk heim og slappa litt av på laurdagsettermiddagen
og kosa meg der eg rusla avgårde..

Hotellet vårt

Og kosa meg på hotellrommet :)

Når 5 jenter er på tur er det nokre ting som berre må til:

God drikke og jordbær = kos :)

Neglelakk og sminke :)

Pynte seg til bytur :)

Fine jentene i Nyhavn :)

Var der eg og! :) 

DETTE ER BIFFEN SIN DET!!
(eg nesten sleika tallerkenen!)

Dei vordande brudene (og småbarnsmødrene) :)

tobarnsmora :)

ho som har mann, hus, bil og båt :)

"Det var så kald trekk.."

Nyhavn by night :)

Søndag hadde vi også heile dagen i byen.

Vi bestemte oss for å gå på Tivoli.

Så på mitt tredje besøk i København greidde eg endeleg å komme meg dit! :)

God stemning på tur :) 

Svaner slik eg likar dei best ;)

Eg lot meg fasinere over kor godt byen var tilrettelagt for syklistar.
Der har vi noko å lære.. men sykkel er kanskje kjekkare når
det er heilt flatt?

Og så kom spelegalskapen fram:

Hilde vant 1.gang

Venke vant 2. gang

Hilde vant 3.gang!:)

Og så gjekk vi og åt sushi! :)

Borte! :)

Vi leika ikkje wasabi! ;)

Hilde og Kari tok berg og dalbane.
Ryggen min ville ikkje.. :-/

Etterpå var vi litt slitne og måtte lade opp før ny shoppingrunde på Kastrup..

På Kastrup var eg både kald, trøtt og sliten, 

så eg fann meg ein Starbucks, 

fann fram boka og sette meg og naut livet :)

Takk for en dejlig tur, 

fine jentene! :)