Regn, kloster, brudekjole, operasjon og krykketrening.

Det har gått lenge sidan forrige blogginnlegg - nok ein gong.

Og mykje har skjedd sidan då.

Eg var jo så vidt innom Bergen før eg forlot fødelandet igjen.

Så tidleg var eg på Flesland denne maimorgonen

at det ikkje var ein kjeft å sjå før det var gått eit kvarter!

Frå Flesland gjekk turen via København og Athen til Thessaloniki.

Eg trur eg faktisk har funne ein plass der dei er mindre

serviceminded og løysingsorientert enn ein er i Norge.

På flyplassen i Athen var dei gjennomført utrivelige,

uhøflige og steile. Den vesle plastflaska med linseveske,

som var på heile 18 ml over grensa, og som hadde tatt seg gjennom 

sikkerhetssjekk i USA, Danmark og Norge,

ja, til og med på Flesland slapp dei den gjennom,

var visst ein stor trussel for rikets sikkerhet.

Men dei om det, 

eg fekk meg tak i ny linseveske, eg.

I Thessaloniki var folk nemlig hyggelige og greie!

Eg var litt bekymra då eg boarda eit Lufthansafly i Athen, 

som på veg til ein eller annen tysk storby mellomlanda

i Thessaloniki, og eg innsåg at desse folka her snakka greit
tysk og gresk, men dei beherska overhode ikkje engelsk.

Det var i allefall ikkje ein form for engelsk
som eg har høyrt før,

sjølv om eg kunne ane konturane av enkelte ord...

Men eg hadde med meg tilpassa lesestoff,

så eg hadde det bra og heldt meg våken til eg var framme.

Og det var ekstra kjekt å komme ut frå bagasjehentinga

og bli møtt av denne trivelige og blide jenta!

Når ein må reise vekk i eit gitt tidsrom, 

og må vere tilbake til ein bestemt dato,

så er det ikkje berre å hoppe på ein tur.

Då er det ekstra kjekt å ha ei venninne

som studerer i eit land som er kjent 

for sol og varme...

Bakgården og utsikt frå verandaen :)

Hellas er jo kjent for fint vêr,

så første dag gjekk vi til det hvite tårn.

Det er eit landemerke i Thessaloniki,

og fungerer no som eit historisk museum.

Her fekk eg ei kjapp innføring i byen si historie.

Det var kanskje den dagen det var finast vêr på heile turen.

For neste dag kom både kulde(alt er relativt) og regn..

Men då er det fint å vere på tur i ein storby.

Det er alltid noko anna ein kan gjere.

Eg laga blant anna middag... 

men korleis ser fløte ut på gresk?

Ikkje slik i allefall:

Eg fekk besøkt fleire, vakre, gresk ortodokse kyrkjer.

Eg fekk sjå litt av byens meir originale kuriositeter..

Bar on the move...

The Umbrellas

Laurdagen tok vi ei utflukt
saman med to herlige franske jenter.

Vi reiste til Meteora, 

ein klippeformasjon med uvanlig stor

tetthet av kloster.

Dei fleste av dei fungerer som kloster i dag og!
Det var ei vakker oppleving,
både inne i klostera og utanfor!

Eg lærte mykje om den gresk ortodokse kyrkja,

blant anna lærte eg at dei tenner to lys, 

eitt for dei som er døde og eitt for dei som lever.

Det er og viktig at vi som er kvinner
dekker til skuldrar og knea..

Eg forstår ikkje kva som er så viktig
med å dekke akkurat dei delane

av kroppen, men eg syns det er fint å vise respekt

for Gudshuset på ein så konkret måte.

Det er ikkje kvar som helst vi går inn
når vi går inn i ei kyrkje,

det er inn i eit heilagt rom.

Sjølv om vi hadde lett bygevêr i Meteora,

kom ikkje det skikkelige regnet før vi nærma oss Thessaloniki.

Så vi var spente når vi vakna søndagen.

Då skulle vi nemlig på stranda hadde vi planlagt.

Og heldigvis: Det var SOL!

Det gjorde godt for både sjel og sinn 

å kjenne sand mellom tærne,

sjølv om det var hakket kaldt å bade 

og det var ein anelse meir vind enn nødvendig.

Tilbake i Thessaloniki

gikk dei siste dagane i å slappe av til lunsj, 

nyte ein Freddo Cappuchino på bokkafeen

som var ein heilt genial liten kafe som låg i

underetasjen der vi budde.

For meg som har vokst opp i ein heim fylt med bøker 

så følte eg meg umiddelbart heime.

Berre så synd at cøliacien hindra meg i å ete dei

heimelaga kakene...

 Ja, og så er det jo slik at Hanne Marie
skal gifte seg neste sommer.

Så litt brudekjoleprøving fekk vi også skvisa inn..

Men eg fekk ikkje lov å ta bilder når ho prøvde kjolar!

Eg fekk også litt uventa utfordringar.

Eg vakna nemlig mandagsmorgonen av at 

eg fekk mail frå meg sjølv om 

at eg stod einsom og forlatt

i Leeds i England, utan pengar 

og på desperat jakt etter 

den nøyaktige sum av 1600 pund.

Du kan seie eg vart overraska.

Morsommare vart det då eg ikkje greidde 

å logge meg på mailen dette kom fra.

Etter mange timars iherdig jobbing,

fekk eg omsider tilbake kontrollen

trudde eg,

og tok meg ein velfortjent kaffe på terrassen.

Etter eit døgn var gmailen
omsett til eit arabisk-liknande språk,

og utfordringa med å forstå noko vart litt større.

Og etter mykje fram og tilbake
har eg no måtta sett meg slått,

og har lagt heile mailen død..

Det morsomme då er jo sjølvsagt å måtte rydde opp 

i alle følgefeil  som kjem av dette,

både i form av at kontakter frå departement,
biskopar, organisasjonsleiarar

og sameige til gode venner
som heldigvis har vett i skolten, 

som har fått tiggemail frå dei nigerianske piratane 

og i form av alle nettinstanser der 

denne mailadressa er oppgitt
som kontaktadresse eller pålogging..

Ja, ein har ikkje meir moro enn 

ein har rota til sjølv.

Eg var då altså ein av dei som skifta passord

med ein gong heartbleed oppstod,

men likevel... nokre månader seinare..

Jaja, Hellas hadde no fleire kuriositetar å by på,

sjølv om nettlivet mitt var plutselig meir komplisert:

Og det vart kanskje ikkje den solslikkande turen eg hadde tenkt,

men det vart ein veldig fin tur

med mange gode minner, 

til tross for regnet..

Og det er interessant når ein har kort tid på å finne gaten,

å møte informasjonstavler som ser slik ut:

Eg fekk og utfordra meg sjølv på Gardermoen.

Ja, for det gikk jo sjølvsagt via Gardermoen heimatt,

så eg fekk gleda av å sjekke inn bagasjen på nytt.

Sjølvsagt var min koffert ein av dei siste som kom ut på 

rullebandet, og eg hadde knappe 20 minutt å få sjekke inn på

i utgangspunktet.

Eg sjekka inn kofferten 5 minutt etter boardinga starta

på gate 19A.

Då måtte eg gjennom sikkerhetssjekk, og ein grubråte med turistar

som hadde eit hav av tid.

Eg var den siste som sjekka inn på flyet,

og dumpa ned ved sidan av ein av sportsankera i TV2.

Det er noko veldig rart med å sette seg ned på eit fly 

der alle dei andre har hatt greitt med tid og

har stått i kø for å komme inn.

Du har liksom berre lyst å rope høgt om kva bragd 

du har gjennomført, med å springe og jobbe deg gjennom

massene på langs av heile Gardermoen. 

Men så kom flykapteinen og forkynte at 

aircrewet var i dag under ledelse av Christer Sjögren..

Vi venta i spenning,

men det vart heldigvis lite svensk danseband..

Vel tilbake i Bergen var det berre å komme seg i seng fortast råd,

for neste dag var det tid for operasjon, 

og som oppladning til den starta eg med ein særdeles tidlig busstur:

Vel framme på kysthospitalet

venta meg storvegs service, 

eg fekk til og med nye kle...

Så var det berre å vente på kirurgar og anestesilegar,

dei tegna på meg og det kom vel med.

For eg skulle ha blokkbedøvelse,

frå kneet og ned.

Dei sette først bedøvelsen bak,

på riktig fot.

Så måtte eg snu meg for å få bedøvelse framme,

då begynte den eine legen å gjere klar høgre fot.

Den andre såg på tegninga og spurte:

"Er det ikkje venstre fot som skal opereres?"

Og han som stod og ville bedøve feil fot 

var ikkje sein om å sjå på meg, 

med glimt i auge og sa:

"Du har sett den reklamen, ikkje sant??"

Det sette i grunnen litt stemninga. 

Eg var så full i latter at fleire forsøk på å få inn kanyler, 

og alt anna som kunne vere både skummelt og skremmande,

berre glei forbi.

Eg følte meg godt tatt vare på,

og var sikker på at eg var i gode hender.

Etterpå fekk eg lov å vente litt lenger enn eg hadde tenkt, 

både fordi eg kom på operasjonsbordet mykje seinare enn planlagt

og fordi det var fullstendig kork i pinsetrafikken i Bergen.

Men eg kom meg heim,

og fekk kjenne litt på kva det vil seie å vere lam.

Eg hadde nemlig ingen følelse i foten før neste dag.

Den berre hang der.

Samme kor mykje eg prøvde å bevege tærne så gjekk det ikkje.

Det er ein følelse mange av oss har godt av å oppleve.

For nokre er det slik ein vaknar opp,

og plutselig er heile livet forandra.

Eg kjenner på veldig takksemd for at eg stort sett har fått

igjen følelsen i foten, 

og for at alle prognoser seier at eg bør bli heilt bra.

Og med min semi-lamme fot gjekk turen heim til Stadt.

Der venta masse omsorg!

Bollebaking til tante :)

Og eg må jo innrømme at eg kunne hatt dårligare timing ...

4 veker med dette er ikkje å forrakte! :)

Og eg har familie som veit å få meg ut av godstolen/sofaen

når dei syns eg har vore i ro for lenge.

Å Vestland, Vestland..

Fure

Armtrenar #krykketrim

 Og det er jo ikkje så verst å vere heime:

Men mandag bar det tilbake til Bergen på kontroll.

Då fekk eg eg erfare at armmusklane har utvikla seg, 

og det som var ei utfordring 11 dagar tidligare 

no gjekk leikande lett.

Det var jo plutselig bare å hoppe over..

Tysdag var det kontroll, 

operasjonssåret hadde lukka seg fint og 

legane var optimistiske. 

Gipsen vart erstatta med ein støvel av den snertne sorten.

Den er den ultimate sommarskoen, 

nesten ikkje varm i det heiletatt!!

Kari var snill og køyrde meg,

og vi fekk ein tur på Kaffemisjonen

før eg sette nasa mot Nordfjorden igjen.

Og eg sa det før gipsen fôr:

Når den kjem av er det slutt på finevêret..

Til tross for gråvêret tok båten turen rundt Seljeøya,

slik at vi fekk sjå Selje kloster før vi tøffa inn vågen.

Så no må eg berre trene på å gå litt igjen, 

forsiktig i starten og så litt meir og meir.

Det blir ei seig tid å komme gjennom, 

men med litt trening går det meste utruleg bra.