I går hadde eg ein skikkelig guffen opplevelse.
Det gjekk brått, og uten forvasel, opp for meg
at det er under ein månad til eg må innsjå det faktum
at eg er nærmare 40 enn 30.
Eg likte det ikkje!
Eg vart rett og slett litt stressa,
og aldri så lite amper, av det.
For kvar vart vel åra av?
Dei berre susa avgarde,
og eg gjer mitt beste for å henge med..
Kanskje vart dette forsterka av at eg var sjuk forrige veke,
og på grunn av dette ligg eg på etterskot med absolutt alt.
Det har ført til veldig lange arbeidsdagar
og svært lite kos og sosialt liv..
 |
| Eit lite hint om at eg ringer for sjeldan heim frå mamma... |
Eg må vel innrømme at eg altfor ofte
prøvar å bite over litt meir enn eg burde..
Og då går jo tida fort..
Eg hadde berre tenkt at eg skulle ha oppnådd meir
på dette stadiet i livet.
hm.
Nei - slike overraskingar kan du ha for meg.
Eg nektar å godta det!
Enn så lenge vil eg leve i villfarelsen av at eg framleis er midt i 30-åra,
eg vil gå med sjokkrosa converse, eg skal på tenleir til helga
og tek meg jammen nokre dagar med haustferie heime.
Eg treng nok det for å bearbeide sjokket.
Eg gledar meg over at eg er 3,5 år frå 40 eg ;) For eg har ingen planar om å stifte familie og er ganske nøgd der eg e no.
SvarSlett(skulle sjølvsagt øngst eg budde for meg sjølv, hadde fast jobb og hund, men men ....)
Dessa skoa dine, e skikkeleg pæne :D
Problemet mitt er egentlig ikkje at eg blir eldre, men at det skjer så himla fort. Og eg vil oppleve så masse - og så rekke eg ikkje halvparten.. Men eg e på ingen måte misfornøgd med livet mitt no! :) Og skoa mine e herlige - men eg må gå dei inn kjenner eg ;)
SvarSlett