I don't know if I have what it takes

Forventa ved 35 år:

1. Mann - Nope
2. Barn - gjerne i fleirtal - Nope, med mindre ein reknar dei 10 mest fantastiske tantebarna i historien!
3. Hus eller leilighet  - CHECK!
4. Bil og gjerne båt - Nope
5. kanskje eit dyr eller to.. - definitivt ikkje!
6. Karriere med eit mål - ev. oppnådd mål i karrieren. - tja...kanskje litt på vei der?

Det er jo av og til litt bingo her i livet..

I det siste har eg møtt ein del utsagn om kvar eg burde vere i livet. Utsagn som fortel at eg ikkje veit kva eg går glipp av. At eg ikkje er desperat nok etter enkelte ting.. Kanskje fordi det har vore over gjennomsnittleg mange som har forlova seg, fått barn eller skal gifte seg i nærmaste framtid.

Eg såg ein film her ein dag der det var ei setning som eg kjende meg veldig heime i:

"I don't know if I have what it takes for everybody's regular plan."

For nokre år sida møtte eg igjen ein som eg var svært så forelska i, altfor lenge, i starten av 20-åra. Han stod på gata med to barnevogner, og prøvde å roe ein tydelig sur unge, med ei særdeles fyldig stemmeprakt. Kona stod i telefon litt lenger borte i gata. Eg såg på han, korleis han takla situasjonen og tenkte at som forventa var han nok ein god far. Men eg såg og eit liv eg ikkje kunne tenke meg då.

Om eg hadde fått han då eg ville ha han, så hadde det kanskje vore eg som stod i telefonen borti gata. Eg trur nok eg hadde fått eit fint liv, framleis er han eitt av dei finaste menneska eg kjenner. Men likevel - eg trur ikkje livet mitt hadde vore lykkeligare eller meir tilfredstillande.. 

Det hadde berre vore annerleis.

Mange meiner engkarse er ugras,
eg syns det er vakkert!

Eg trur vi er summen av valga vi har gjort og gjer. 

Eg veit at eg har gjort valg eg kanskje ville gjort annerleis 

dersom eg fekk gjort dei opp igjen. 

Helst gjeld det dei sjansane eg valgte å ikkje ta. 

Men eg er ikkje lei meg for at livet mitt er som det er. 

Eg veit ærleg talt ikkje om eg hadde passa inn i eit A4-liv. 

Misforstå meg rett, eg ville ikkje hatt noko i mot å hatt både mann og barn, 

men når eg ikkje har det, så har eg det faktisk fint uten.

livet er fullt av valg... nokon velger pose og sekk, andre berre sekk...

Det er og eit valg eg gjer

- eg vel å ha det fint.

Eg vel å ikkje grave meg sjølv ned i ei grøft

berre fordi andre meiner at eg ikkje kan bli lykkelig uten ein mann.

Det er mitt liv

mine valg

og det er eg som må leve med det.

Og eg må ha respekt for at andre vil leve livet sitt på sin måte.

fant denne på nettet - syns den var så fin :)

Kanskje treng vi å minne kvarandre på det av og til?