Be og få

Bønn.

Eit ord som framkallar mange følelsar.

Eit ord dei fleste kjenner.

I det siste har eg møtt på det i ulike samanhengar

og møtt ulike perspektiv rundt det.

Eg har ikkje tenkt så masse på det, 

kanskje fordi det rører ved ein del av livet 

som eg altfor ofte føler at eg ikkje strekk til på.

I dag var eg på gudsteneste i Salem.

Eg trur det var ei heilt grei preike 

over teksten i Matteus 7, 7-12

Eg er ikkje sikker, for eg vart så distrahert...

eg kan sjå livet gjennom mange briller...

Du sjønar, 

i det teksten vart lest gjekk noko opp for meg.

Ei ubehageleg sanning.

Gud er.

Han er noko eg ikkje forstår.

Han forandrar ikkje sitt vesen.

Bønn er ikkje at eg påvirkar Gud, 

men at eg lar Gud påvirke meg.

Eg trur Gud elskar å høyre på kva eg har å seie.

Men eg trur at Han har lyst å fortelle meg noko også.
Eg trur han har lyst å gje meg alt godt.

Når vi les i Bibelen om menneske som ber, 

så skjer det ei perspektivendring hos dei.

Old-fashion 3-D... nytt perspektiv...

I dagens tekst står det om at Gud vil gje oss gode gåver,

og konfirmanten på gudstenesta las teksten frå Jeremia 29,11

der det står at Gud vil gje oss framtid og håp.

Det er så lett å klandre Gud når ulykkene skjer,

når livet er vanskeleg og ingenting fungerer.

Korleis kan Gud tillate alt det vonde?

Midt i skoddehavet er sola

Ein klok mann sa ein gong:

Spørsmålet er ikkje korleis Gud kan tillate det vonde,

for så lenge vi er i denne verda må vi møte det.

Spørsmålet er kvar Gud er når vi møter det vonde.

Og då er svaret så mykje enklare enn ein skulle tru:

Gud er DER - midt i alt som er meiningslaust og vanskelig.

Min Gud er Han som held heile verda i si hand,

Han held alt oppe

og uanasett kva problem eg møter,

eller kor stor sorg eller smerte eg måtte ha,

så har han lova å vere med meg GJENNOM det.

Han er med - også på kanten av stupet.

Men dette er lett å gløyme, 

midt i kvardagen sitt mas og jag.

Det er lett å gløyme

i jakta på lykka.

Er bagasjerommet fullt, så hjelper det ikkje
same kor god plass det i utgangspunktet har..

Det å be vil garantert endre mitt fokus,

vekk frå meg og over på dei andre.

Det vil endre perspektiva mine, 

og kanskje må eg gje opp noko som eg trur eg treng..

Kanskje må eg legge ned ein stein

for å få eit brød?

Å be er ingen spøk, 

det kan jo forandre livet mitt...