Skapamerikaner

Den siste tida har eg møtt på Amerika i veldig mange sammenhengar.

Enten i form av musikk, menneske eller idrett.. 

Det er to år sidan eg var der i 3 veker, 

og eg kjenner dragninga mot vest.

Eg sat her og såg Super Bowl i helga. 

(eg hadde tatt det opp, for eg kunne ikkje sitte oppe på natta 

for eg skulle på jobb neste dag)

Det var spennande sjølv om eg visste at laget "mitt" tapte på forhånd.
Det var likevel noko heilt spesielt med å sitte å sjå det..

Og eg må innrømme at eg lika Amerika,

sjøl om det ikkje er alt ved Amerika som er like bra. 

Eg kjenner at det er fristande å reise dit,

og eg kunne godt tenkt meg å bu der ei periode.

Så her er litt av det eg likar med Amerika:

Kaffeelsker som eg er: Starbucks på kvart hjørne - ja takk! :)

Dei har forstått at converse bør vere billigsko! <3

Å dolle seg er heilt ok(og ganske rimelig)! :)

Og ting er større der borte!

"Melkekartongane" har fornuftige størrelser og fettprosent for en kvar smak

Need I say more???

Men når alt kjeme til alt, 

så er det ikkje tinga eg likar med Amerika.

Det er folka

og måten dei møter deg på.

Ja, eg veit at der er mykje forskjellig der også.

At rasisme og mobbing er eit like stort problem der 

som ellers i verda.

What a beautiful smile!:)

Men sånn generelt 

så har folka ein måte å sjå deg på som er så fin.

Ein måte som vi nordmenn kunne lært av.

Dei smiler og seier hei, 

dei seier takk og unnskyld,

og dei leitar etter det positive.

Som då eg kom på det lokale supermarkedet,

raud som ein tomat etter ein dag på stranda,

og kassamannen smilte, blunka og sa:

"That's gonna be a nice tan, miss!"

Eg veit i allefall at eg vil tilbake dit ein dag.

Eg innrømme det: eg er ein skapamerikaner!

Og kva passar vel betre enn å avslutte med 

enn den pompøse, men dog, vakre nasjonalsangen?