Med dine auge

I kveld har eg vore på sosialkveld i Seraf.

Ein spennande kveld der vi snakka om mykje som opptek oss.

Eg diggar folka i Seraf 

og eg diggar samtaler som kan ta opp alt,

der det er lov å tenke ulikt og likevel ha full respekt for kvarandre.

Vi var ikkje like mange, og like oppdressa i dag - men like flotte for det! ;)

Det er altfor mange plassar ein må passe seg for å kva ein kan seie.

Altfor mange plassar der ein skal passe inn i eit mønster.

Altfor mange plassar der usagde reglar bind kva vi kan eller ikkje kan gjere.

Og vi blir meir opptatt av kva som er rett å meine,

enn det å elske kvarandre og bygge kvarandre opp.

Den siste veka har eg gått og kjent på menneskefrykta.

Frykta for det ukjende - det utrygge.

Frykt for å gå på tryne, for å bry meg "for masse", 

for å blande meg inn i ting som eg ikkje har noko med, 

frykt for å stille spørsmålet eg ikkje veit svaret på 

 - sjølv om hjertet mitt ropar om at eg bør våge å bry meg..

Så eg vart sittande og tenke på ein sang - eller ei bønn - som Sølvi Hopland har laga, 

og som på eit fantastisk vis formulerer kva eg egentlig ønsker - og treng mot til å våge.

Herre, gje meg dine auge

så eg ser når andre har det vondt.

Herre, gje meg dine auge

så at eg kan skimte smerte gjennom smil

Herre, gje meg dine øyre

så eg høyrer hjertets stille gråt.

Herre, gje meg dine øyre 

så at eg kan høyre tause rop om hjelp.

Herre, gje meg din munn

som seier ord som gleder.

Ord til oppmuntring,

ord til trøyst,

ord som gjev håp.

Herre gje meg dine hender

som alltid mot alle er strakt ut.

Som klappar ei nedtyngd skulder,

som stryk bort ei tåre, som gir og tar imot.

Herre, gje meg av ditt hjerte

så eg lir med menneske som lir,

så eg gler meg med dei glade, 

så at eg kan elske slik som du.

Lyset skin i mørkret,

og mørkret har ikkje overvunne det.

(Joh. 1.5)