Når hjertet startar å slå

Eg har lest ein del innlegg i abortdebatten i det siste.
Eg syns abortspørsmålet er vanskelig, fordi eg kjenner menneske som har tatt valget og eg forstår kvifor dei gjorde det, og har ingen rett til å dømme nokon. 

Av og til når vi ser eit raudt lys er det fordi vi treng å stoppe opp..

Tenk om alle blomster hadde vore like! 

Kva er eit menneske?

I helga leste eg om eit par som opplevde å få beskjed om at barnet dei venta hadde Downs syndrom. Etterkvart fekk dei og beskjed om at barnet hadde ei sjelden dverg-lidelse som gjorde at barnet ikkje kom til å leve lenge. Dei ville ikkje ta fostervannsprøver og heller ikkje abort. Dette møtte dei inga forståing for.
Då barnet kom var det ein frisk liten gut, uten verken den eine eller den andre diagnosa.




Det har kome fram mange historier i det siste om kvinner som opplever at dei blir pressa fordi dei som møter dei i helsevesenet ikkje forstår at dei vil bere fram barnet uansett.
I Norge har vi fridom til å velge. Men eg har begynt å lure på om dette stemmer.
For det er ikkje berre kvinnene som står fram i media som har opplevd å få presentert abort som einaste alternativ. Skal ikkje legar og anna helsepersonell legge fram valgmulighetene, og så får du velge sjølv?
(Og eg er klar over at mange i helsevesenet gjer nettopp det, men det blir stadig mindre fokus på andre alternativ enn abort når noko ikkje stemmer.)

I Norge har vi ei abortgrense på 12 veker - fordi etter 12 veker er ikkje ein abort lenger berre eit enkelt inngrep. Men du kan søke om å få ta abort opp til veke 18. Barn født så tidlig som i veke 23 har overlevd.


Mange har ei forståing av at eit foster ikkje er eit menneske. Eg leste ein som uttrykte følgande i ein kommentar på artikkel i BT: "Nå snakker vi strengt tatt ikke om et barn, men en samling av celler som ikke har verken ønsker eller vilje" Dette var ei setning som gjorde vondt langt inn i meg.

I starten av veke 6 i svangerskapet, rundt dag 25, startar hjertet å slå. Dette har cellene arbeidd saman for å få til. Det er ufatteleg stort at dette er mulig. Ingen av oss kan forstå korleis dette er mulig - sjølv om ein kan fortelle korleis prosessen er. Dette er større enn oss.


I løpet av livet mitt har eg møtt mange som har "lidingar" som gjev grunnlag for at legar tilrår abort. Og eg har prøvd å tenke meg livet mitt uten Sveinung, den glade guten med briller og Down syndrom, eller Bjørnar som var super trommeslager men med eit kromoson for masse, eller Arild, fødd med ein hjerneskade, som fungerte ypperlig som vaktmesterassistent og var ein gledesspreder av dei sjeldne. Eg har tenkt på dei eg kjenner som har fått barn med spesielle utfordringar. Eg veit at mange av dei kan fortelle om dagar som har vore svarte som natta, om svette, blodslit og mange, mange tårer. Men dei kan og fortelle om glede og latter, og eg har enno ikkje høyrt nokon av dei seie at dei skulle ønske dei ikkje fekk sonen eller dottera.




Og eg sit igjen med mange spørsmål i forhold til haldninga som til stadighet kjem fram;
Kvar går grensa? Kven er god nok til å få leve - og kven er det ikkje? Kva er egentlig eit menneske? Og så lurer eg på: Dersom eg hadde vore eit foster i dag - hadde eg då hatt livets rett?