På seg sjølv kjenner vi ingen andre

Det er ganske vanlig å seie at på seg sjølv kjenner ein andre.
Men eg trur ikkje det nødvendigvis er sant.
Sjølv om vi kan ha nokre likhetstrekk med kvarandre,
så er vi likevel heilt unike.
Samansetninga av egenskapar og erfaringar vi har gjort oss
gjer at vi tolkar ulikt, opplever ulikt og uttrykker oss ulikt.

Den siste tida har eg møtt mange av utfordringane rundt dette.
Eg har vore mykje på farten og er i ei fase der tankane mine
både kretsar rundt å avslutte det eg driv med her,
samtidig som eg skal sørge for at arbeidet blir drive vidare,
og så kretsar det rundt alt som skal skje der framme...
Det kan av og til gje nokre kommunikasjonsutfordringar.

Den eine sida er kva eg kommuniserer,
eller rettare sagt prøver å kommunisere, til andre.
Den andre sida er kva andre kommuniserer til meg.

Kommunikasjon er ganske vanskelig.
Det er fort gjort å ta utgangspunkt i seg sjølv,
eigne erfaringar og behov når ein skal seie noko til andre.
På mange måtar må vi jo det,
for det er jo det einaste vi virkelig kjenner.
Men av og til burde vi kanskje tenke oss om ein gong eller to..

Eg har hatt ein del kurs den siste tida,
og då har dette blitt veldig synlig for meg.
Eg har kjent målgruppa,
eg har visst kva eg ville formidle
og stort sett trur eg at eg har greidd å formidle bra ting.
Men eg har og gjort nokre feilutrekningar.
Sagt eller gjort ting som har bomma fullstendig
i forhold til kva eg ville formidle.

Uten singlet? eller var det noko anna som var meint?

Det eg trudde var tydelig,
kan for andre vere heilt utydelig.
Det eg kunne tenke var ein morsom måte
å framheve eit poeng på,
vart for andre berre forvirrande
eller detaljer som tok fokus vekk frå poenget.
Heldigvis er ein del tøffe nok til at dei gjev gode tilbakemeldingar,
som gjer at eg ikkje treng å gjere det same neste gong...

Eg har og fått mange gode råd den siste tida.
Råda er alltid godt meint (trur eg i allefall)
og eg set stor pris på at folk bryr seg.
Men av og til blir det litt at eg sit og lytter til det folk seier,
og så slår det meg at "dette fungerer fint for deg,
men eg er jo ikkje deg...."

Har alltid vore beskjeden...
(frå bakerste side i "Eg reknar 3")

Det har gått veldig opp for meg at ulikskapane vi har
er noko positivt,
så lenge vi tek høgde for det.
Det er berikande å vere i lag med menneske
som er annleis enn oss sjølve,
som kan gje oss andre perspektiv
og utfordre våre eigne tankemønster.
Men for å kunne møte det på ein god måte,
trur eg vi treng å vite litt om kven vi sjølve er.
Det hjelper oss til å forstå meir av egne reaksjonar
og kanskje kan det og hjelpe å forstå andre sine...
Det er heller ingen dum ting å vite litt om
personlighetstrekk sånn generelt.

Eg veit f.eks. at eg er eit svært ekstrovert menneske.
Faktisk hadde eg 100% utslag på det
då eg tok Myers-Briggs-testen.
Det var eit sjokk - eg drøymde nemlig om å vere introvert..
Men samansetninga av dei andre delane i testen
fortalde meg at eg er av ein type som treng tid for meg sjølv,
at eg ikkje alltid må ha menneske
rundt meg for å samle energi.
Noko eg merkar veldig godt når eg møter introverte menneske.
Dei hjelper meg å finne ein ballanse i livet og indre ro,
som eg fort kan gløyme i alle mine tjolahopp-tjolahei.

Eg veit at eg er eit menneske som tek mesteparten
av avgjerdslene med hjartet - ikkje hovudet,
som det fort kan virke som når ein diskuterer med meg.
Men hovudet er og med på diskusjonen fram mot valget.
Eg veit at eg er ein klassisk 7-er
for dei som kjenner Enneagrammet,
eg er ganske stabilt i godt humør, vil ha pose og sekk
og syns følelsar kan vere virkelig plagsomme greier.

Men dette betyr ikkje at eg er lik alle ekstroverte,
hjerteorienterte menneske som likar å ha det gøy...
Det betyr heller ikkje at dei er like meg
eller har same reaksjonsmønster som meg.

Min påstand blir derfor:
Eg kjenner ingen andre på meg sjølv,
men eg kan bli kjend med dei
dersom eg lyttar til det dei seier og gjer.