Meg og min venn Abraham

Frå tid til anna dukkar det opp ulike bibelske karakterar i livet mitt.

Dei passar ofte veldig godt inn akkurat der eg er akkurat då.

Dei har ofte noko å lære meg og hjelper meg

å sette ting i rett perspektiv.

I vår var eg på forestillinga Abrahams barn 

på Den Nationale Scene.

Der vart eg introdusert for ein kjent karakter,

frå tre ulike vinklar.

Og der starta mi reise med Abraham....

Han har liksom dukka opp i ulike settingar, 

og heile historia, både Abraham si, Hagar si og Sara si, 

fasinerer meg...

Abraham, ein eldre mann utan særleg status, 

halvbeduin med lause teltpluggar og ei gammal, ufruktbar kone.

Slikt var det ikkje særleg mykje ære i 

når ein levde i det samfunnet Abraham levde i.

Plutselig tar Gud tak i han,

og inngår ei pakt med Abraham.

Ei pakt er ei svært bindande avtale mellom to partar.

Det spesielle med denne pakta er at det er Gud
som er den handlande parten.

Abraham står der berre og tek imot.

Faktisk får Abraham og kona endra namnet sine ved paktinngåelsen, 

for egentlig heitte dei Abram og Sarai.

Gud lovar Abraham eit land, 

og Abraham trur på Gud og reiser.

Gud lovar Abraham og at han skal bli stamfar til
ei slekt etter seg som skal bli umulig å telje,

noko som var latterlig, reint mennesklig sett.

Så her prøvar Abraham å hjelpe Gud.

Rett skal vere rett:

Han får god hjelp av kona si til å hjelpe Gud.

Utsikten er ofte bedre enn vi ser...

Sara har inga tru på eit slikt under.

Så ho får Abraham til å ta Hagar,

som er slaven hennar, til kone.

Hagar blir gravid.

Og då brakar det laust.

Først blir Hagar hovmodig og ser ned på Sara.

Sara klagar til Abraham og han unngår å gå i mellom,

men lar kvinnene finne ut av det sjølv.

Og det går som det måtte gå, 

Sara audmjukar Hagar slik at Hagar rømmer ut i ørkenen.

Men Gud grip inn, 

og får Hagar til å returnere.

Hagar får ein son.

Og så blir Sara gravid og føder ein son.

Ny runde med sjalusi og elendighet, 

der Abraham blir pressa til å 

sende Hagar og Ismael ut i ørkenen.

Ei historie med mykje smerte,

både for Abraham og Hagar.

Men Gud gjev dei det dei treng,

og lovar å gå med dei...

Historiene rundt Abraham er så uendelig mykje meir enn dette, 

men desse delane av historiene har kverna i tankane mine

i heile sommar..

Eg er som kjent i ei oppbruddsfase.
Dei siste fire åra har eg vore rastlaus og klar for noko nytt,
men eg har ikkje visst kor veien skulle gå.
No har ikkje Gud lova meg noko land
eller ei talrik slekt,
men eg trur på at Han leder meg dit det er bra for meg å vere.

Og plutselig står ei dør eg ikkje trudde ville åpne seg
vidopen.
Med all den usikkerheta som det fører med seg.
Skal eg våge å gå gjennom den?
Kva må eg legge bak meg?
Kva er det som ventar meg der framme?
Er det noko eg må forlate som blir vanskelig?
Kva sorger må eg bere med meg,
midt i gleda over det nye?

Og så kjenner eg meg så igjen i Abraham og Sara
som vil hjelpe Gud..
Eg er så løysingsorientert som menneske at
det fort kan bli eit problem.
Eg prøver å ta tak i det som eg ser på som eit problem,
men som - om eg berre går nær nok utan å gjere noko -
ikkje er det.
Ofte er det heller ei løysing som er mykje betre
enn den eg hadde stabla på beina.

Eg beundrar Abraham si tru og at han stoler på Gud, uansett.
Eg beundrar Sara si ærlighet og ho vågar å vere så sårbar.
Eg beundrar Hagar si tillit til at Gud ser og går med, og motet hennar.

Dei er sterke personar.
På kvar sine måtar.
Dei har sine svakheter og sine styrkar.
Men dei stolar på Gud.
Dei stolar på at Han går med.

Eg trur det Abraham fekk oppleve
var ein draum han hadde lagt i skrinet
som er merka "utgått på dato".
Slik har det vore for meg i allefall,
eg har drøymt om å komme ut i verda,
sjå og erfare nye ting,
og bidra til noko som kunne bety ein forskjell
frå eg var 19 år.
(før det ville eg berre bli jazzsanger ;))
Og ja, eg drøymde om sjømannskyrkja.

Av ulike grunnar våga eg aldri å søke på ettåringsstilling.
Og så tenkte eg at eg vågar ikkje å reise ut åleine,
så eg venta på mannen som aldri kom.
Åra gjekk og sansynligheta for å få laus teltpluggane
vart stadig mindre.
Men til slutt tok rastlausheta over,
og då stillingane som kunne vere aktuelle kom,
så måtte eg jo berre søke.

Eg trudde aldri eg ville få jobben.
Det var jo så mange andre, godt kvalifiserte søkarar.
Eg anar ikkje kva Sjømannskyrkjefolka såg,
men det må jo vere noko ved meg som dei ser passar inn.
Eg trur jo på at Vår Herre sjølv
har ein finger med i spelet og,
at Han har gitt meg noko som kan brukast der eg er
og at han har leda både meg
og sjømannskyrkja fram til tilsetjinga.
(og at Han vil fortsette med det etterpå også ;) )
For meg er det utruleg stort
og skikkelig skummelt!
Tenk om eg ikkje greier å leve opp til forventningane?
Tenk om eg er heilt feil person på feil plass?
Tenk om alle mine tankar om Guds ledelse er heilt feil?

Ein del av meg trur Abraham hadde det litt slik og.

At han må ha stilt nokre spørsmål med kva Gud tenkte
når Han sendte Abraham og gjengen ut på tur.
Eg tippar spørsmålet:
"Kvifor meg?"
var eit hyppig stilt spørsmål.
Eg har i allfall stilt meg sjølv
dette spørsmålet mange gonger i sommar,
når panikken over kva eg har sagt ja til har tatt meg.

Men til tross for at det oppleves som store oppgåver
og langt utanfor komfortsona
å skulle reise ni tidssoner unna,
så lærer historia til Abraham meg noko som eg får kvile i.

Sjølv når Abraham prøver å fikse sjølv,
som endar i eit voldsomt kaos av menneskelige følelsar,
konflikter og smerte,
så går Gud med og hjelper dei som treng det.
Når vi ikkje er til å stole på,
når vi ikkje fiksar oppgåvene,
når vi mistar retninga og gir opp håpet,
så er Gud der.
Han går med,
han held heile vår verd i si hand
og han bryr seg om kvar tåre og kvart sukk som kjem frå oss.

Riktig nok berre Karmøybrua, men det er ikkje bare, bare.. ;)

Så veien kan vere lang,
den kan vere som ein amerikanst highway og full av gleder,
den kan vere kronglete og smertefull,
eg kan uansett stole på
at Gud går med meg,
Han bryr seg
og vil ta vare på meg.

Alltid.
Dét er rimelig fantastisk godt å tenke på!
Og då blir faktisk ikkje 9 tidssoner så langt likevel :)