Forrige søndag var eg ute og gjekk meg ein lang tur.
Det var eg på mandag også.
Eg trudde ikkje det var så langt,
men då eg kom heim var eg godt sliten..
Det er noko med at ting sjelden er så kort
som det ser ut på kartet.
Og av ein eller annen grunn er det ingen motbakkar
merka av på kartet heller..
Etter å ha trakka rundt i mange timar
er det godt å krype sammen i sofaen
og nyte ein god film med litt popcorn.
Tysdag var det tilbake på jobb.
Det har vore litt av ei veke.
Mange har sagt at eg fekk litt av ein ilddåp
då eg kom til studentmiddagen i desember.
Men den virkelige ilddåpen var denne veka.
Då skulle eg nemlig greie meg på eiga hand.
Studentmiddagen var det jo nokon andre som hadde kontroll på,
eg fekk berre vere med å hjelpe til.
No skulle eg vere ansvarleg.
Torsdag var det nemleg Tabitha-lunsj
der kyrkja var vertskap
og spanderer lunsj for å takke for innsatsen.
Tabitha-damene er nokon heilt fantastiske damer
som står på og samlar inn mykje pengar
slik at vi kan drive kyrkja vidare.
Desse damene er morsomme,
herlige, litt sta og bestemte,
kreative og rett og slett nydelige!
Og dei har så mange spennande historier å fortelle,
så eg gledar meg veldig til å bli bedre kjent med dei!
Det var derfor viktig for meg at dei fekk ein lunsj
som var slik at dei fekk føle seg verdsette.
Torsdag ettermiddag fekk eg besøk
på kjøkkenet av ein ung herremann
som hadde med seg sæle gåver til meg.
Då eg kom hit var Superlørdag
noko av det første eg var med på.
Eg vart sett til å koke graut.
Det viste seg å vere ei farlig affære, med ei grautgryte
som låg og duppa i kokande vatten i ei anna gryte.
Så eg spurde presidenten vår (i kyrkja, altså)
om det var mulig å få ei heilt ordinær isoporkasse
som var stor nok til grautgryta oppi.
Det ville han fikse berre han fekk låne med seg grautgryta.
Og det fekk han.
Og så kom det ei fantastisk, formsydd
og genialt samansett kasse tilbake.
Det var ikkje heilt fritt for at eg vart begeistra!
No var alt klart for at eg skulle koke
min første laurdagsgraut åleine.
Det vart litt meir interessant enn eg hadde tenkt,
då platene på komfyren streika ei etter ei.
Og eg hadde gløymt å sjekke om eg hadde nok ris,
noko eg egentlig (i følge oppskrifta) ikkje hadde.
Men graut vart det, og det vart nok graut også!
Men laurdagen sitt eventyr var enno ikkje over.
Eg skulle nemlig bli med på Smårollingene,
ei samling som i går var for 15 barn.
Presten vår reiser tilbake til Norge om ei drøy veke,
og blir nordsjøprest i staden,
og visumprosessar og slikt tar jo si tid i USA,
så det er viktig at nokon tek over og sørger for
ein viss kontinuitet i slike ting.
Då vart det i grunnen ganske opplagt at
eg var den heldig utvalgte :)
 |
| Observasjonspraksis med objektiv :) |
Det blir spennande å sjå korleis vi skal gjere
Smårollingene vidare.
Ein ting er heilt sikkert:
Her er det mange herlige ungar! :)
Eg gledar meg til å bli godt kjent med både ungane
og foreldrene deira.
Ingenting er som ei kyrkje som er full av liv!
I dag har det vore gudsteneste med dåp
og vi kosa oss med kyrkjekaffe og drøs rundt borda.
Det har med andre ord vore ei kjekk, innhaldsrik
og litt utfordrande veke. Utfordande på ei bra måte.
Den siste veka har det og vore
mykje snakk om kropp og slanking.
Og alle som kjenner meg veit
at dette er tema som eg ikkje er så glad i.
I dag handla preiketeksten om skapinga,
om at menneske er skapt i Guds bilde.
Og presten her snakka om at mange strevar med livet
fordi dei ikkje greier å leve opp
til det menneskeskapte idealet
om korleis dei bør sjå ut og vere.
Det er fort gjort å gå i den fella.
Det er fort gjort å gløyme at Gud har sett sitt preg på oss.
At vi er Handmade in Heaven,
noko som gjev oss ein uendeleg verdi,
uavhengig av hudfarge, hårfarge, augefarge, høgde, breidde,
humor, intelligens eller funksjonalitet.
Eg har fått nokre kommentarar
om at det ser ut som eg har slanka meg.
Eg lovar ein ting: Det har eg ikkje gått inn for.
Men det fekk meg til å gå på vekta.
Den viste 8 kg mindre enn då eg kom hit i desember.
Det var ikkje akkurat noko som gjer meg ulykkelig,
sjølv om eg ikkje akkurat har jobba for det.
Eg trur det er eit tegn på at eg har det bra,
at eg et sånn ca. det eg bør av mat
og eg stressar mykje mindre enn eg har gjort..
Eg trur og at noko av grunnen ligg i dette:
Men ta det heilt med ro;
Eg blir ikkje slank med det første!
Sprekare, derimot, har eg planar om å bli,
littegrann dag for dag! ;)
Men no skal eg ta helg.
Eg skal nyte at ei flott arbeidsveke er over.
Neste veke ventar andre, spennande utfordringar!
Livet er herlig! :)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar