Feiring tre lange dagar til endes!
Det starta med 17. mai-lunsj på fredag, fortsatte med 17.mai-picnic på laurdag og avslutta med offisiell feiring på kyrkja på søndag med både gudstjeneste og fest.
Fra feiringa på Norskeklubben
Det var hektisk, men veldig kjekt. Her er nokre bildeglimt frå 16.mai i vilkårlig rekkefølge:
Laurdag var ein veldig hektisk dag. Det var masse som skulle på plass før folk kom, så skulle ein få i gang maskineriet med pølser og brus og is, og samtidig skulle ein vere tilstades og prate med folk. Det vart mange små samtaler i løpet av dagen, og den mest innholdsrike var vel i grunnen den eg hadde med ei jente på 6 år. Ho hadde nemlig vokst ut av skoa sine på dei siste tre vekene, og gikk derfor med litt for trange sko. Dette kunne ho fortelje mykje om kor hemmande var. Desse små tinga ho hadde på beina begrensa henne rett og slett.
 | |||
| Ikkje hennar sko, men frå picnicen.. |
Ho er ei klok lita jente, og eg vart sittande og tenke på at det er jammen ofte i livet vi prøvar å presse oss inn i ting som ikkje passar oss. I for små sko på mange måtar. Og så blir det til at det hemmer oss. Vi prøvar så febrilsk å få det til å passe, og det går bra ei lita stund, men etter kvart blir det berre gnagsår og vonde bein. Det fungerer veldig dårlig å vere og å gjere noko som ikkje passar til oss, same kor mykje vi skulle ønske vi var slik eller slik.
Og når det ikkje passar, og vi innser at slaget er tapt, så gjeld det å finne gode unnskyldningar. Eg har tenkt på det når eg har lest den eine artikkelen etter den andre om korleis ein skal få bikinikroppen på plass.. Vel, dersom bikinien ikkje passar så kan ein faktisk kjøpe ein ny. Det kostar ikkje all verdens. Og til og med eg har greidd og skvise meg inn i ein bikini i år. Men bunadskroppen er ei heilt anna sak...
 |
| ting har endra seg litt sidan eg var 14... |
Av ein eller annan merkeleg grunn er forkledet på min bunad litt trangare enn sjølve bunaden. Det er i grunnen veldig greit, for då treng eg berre ta på meg forkledet for å avgjere om bunaden er for trang eller ikkje. I år var det i trangaste laget. Lukka var difor stor då det kom innom ein som vi kjenner godt og stolar på som lurte på om vi hadde mansjettknappar til salgs. Det var nemleg ei som hadde tenkt å representere Norge i ei litt meir formell setting enn den eg skulle i som mangla sine.. eg lånte sjølvsagt mine vekk utan å stusse på det. Endeleg hadde eg ei godkjend unnskyldning for å ikkje gå med bunad!
 |
| Det vart kjole i år...(litt stor, men veldig fin) |
Misfortså meg rett, for eg er veldig glad i bunaden min. Men når den er trang, og eg skal jobbe, så blir den veldig trang plutselig. Hadde eg berre skulle gått rundt og vore fin, så hadde det ikkje vore eit problem - bortsett frå at det hadde vore veldig godt å ta den av seg på kvelden. Men det er jo også litt slik i livet at det er utruleg godt å kunne skylde på noko utanfor seg sjølv når ting ikkje går etter planen, sjølv om vi egentlig veit kor problemet ligg..
Til tross for trange sko og bunad, så har denne 17. maien vore prega av noko så vakkert som kjærleik for min del. Vi var heilt på slutten av rigginga då eg plutselig høyrde namnet mitt. Midt på plenen stod ei lita jente og strålte. Eg trengde berre å åpne armane og bøye meg litt ned, så hang ho om halsen på meg. Ingenting er bedre enn gode klemmer!
Og i løpet av helga vart det mange klemmer. Men det som kanskje varma endå meir var at fleire av dei eg hadde spurt om å bake kake til 17. mai-feiringa på kyrkja kom med glutenfrie kaker - slik at eg også kunne få. Det er kjærleik i praksis, det! Og det vart eit godt møte med kakebordet for fleire enn meg!
Det er lett å blogge om alt det fine og flotte, og det er jo det som prega dagane. Men eg har eit skår i gleda, og det sørga eg elegant for sjølv. Vi hadde akkurat starta på å legge opp pølser på 16. mai då eit par venner av meg kom. Dei kom bort til meg og helste på, og eg var så fokusert på å få ut pølsene fort og gale, så eg sa knapt nok hei... og tenkte at eg skal helse skikkelig på dei etterpå.
 |
| litt av pølsekøen... |
Då eg endeleg var ferdig med å legge opp pølser, og begynte å bevege meg rundt for å sjå etter dei, så såg eg dei ikkje.. og så var det så mange andre som ville ha eit ord eller tre, og så var det å organiserer søppelet og det eine eller det andre.. Så det gikk nokre timar før eg endeleg sendte melding om kor dei var.. Dei hadde gått, utan verken pølse eller brus. På grunn av måten dei vart møtt av meg. For meg vart det ei sterk påminning om at ein aldri skal ha det for travelt for dei menneska som betyr noko for ein. Eg skal aldri ha det for travelt til å møte blikket og gje menneska eg er glad i ein klem. Eg måtte be om unnskyldning, og eg håpar at eg prioriterer bedre neste gang. For om nokon må vente på ei pølse, betyr veldig lite i forhold til at nokon føler seg mindre elska!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar