Kyrie eleison!

8. mai stod eg og såg ut over båtane som låg inne ved Marinaen, rett ved Fort Mason.
Og eg tenkte på kva 70 år med fred har gjort med oss.
70 år i fridom. 70 år der vi har blitt rike på jordisk gods og gull.
70 år der vi har, i allefall i eigne auge, blitt ein fredsbyggande nasjon..

Og så kom nyhetene heimanfrå om korleis ein diskuterer om ein skal ta imot 10.000 flyktningar.
10.000. Ikkje 100.000, eller 1.000.000. Ti tusen. I eit land som er så grisgrendt og langt frå overbefolka burde vi då ha rom for det? Burde vi ikkje hatt rom for fleire? Eg forstår argumenta om økonomi, om at mennesker fulle av traumer kjem og blir ein sikkerhetsrisiko. Men eg forstår det likevel ikkje. Vi er då verdas rikaste land. Vi har så mange bygder der mange hus står tomme. Vi har plass, om vi berre vil! Kva har skjedd med oss? Kva har skjedd med nestekjærleiken vår?

Kva om dei vi rømde til i tidsrommet mellom 1940 og 1945 hadde stengt grensene slik? Kva om dei hadde blitt møtt med: "Vi veit ikkje kor lenge krigen vil vare, så de får ikkje husrom hjå oss. De kan jo komme og ta dykk tilrette, bruke våre velferdsordningar, utnytte vårt utdanningssystem, kreve ein plass i samfunnet vårt, ta jobbane våre...!"?

Samtidig som eit parti seier nei til 10.000, jublar eit anna over at dei har vedtatt at dei skal ta imot 10.000. Ikkje 20.000, berre 10.000. Samtidig kjem nyhetene om at russen svir av millionar på ei feiring som no ber preg av fyll, spetakkel og russelåtar som krenkar andre menneske. Og det er ikkje så lenge sidan diskusjonen rundt tenåringsjenter sitt behov for å få bruke designervesker, i ei prisklasse eg ikkje kan drømme om ein gong, til skulevesker. Men vi har ikkje råd til å ta imot dei som treng ei trygg havn å komme inn til.

Eg stod der og såg utover båthavna, og tenkte.
Og sangen til Bjørn Eidsvåg smaug seg inn i tankane mine og har vore mi bønn dei siste dagane..

Så altfor mange tårer lot me renna,

me snudd' oss vekk og såg ein aen veg.

Så alfor møkje urett lot me henda,

me snakk' oss bort og skyldte det på deg.

Så altfor mange støtte me ifrå oss,

redde for vår trygghet og vår fred,

så altfor mange nei te dei som ba oss

om å elska, om å våga, om å se.

Se i nåde til oss,

se i nåde til oss!

Kyrie eleison,

miskunna deg over oss!

Så alfor mange ungar me forsømde,

me gjekk oss vill i jaget itte meir,

så altfor mange sørgande me glømte

så redde for å komme dei for nær

Se i nåde til oss,

se i nåde til oss!

Kyrie eleison,

miskunna deg over oss!