Livets labyrint

Kjære Gud! Gi meg tålmodighet - og gjer det no!

Det passar på meg.

Eg er ikkje tålmodig, ikkje på ein flekk.

Eg vil ha action - eg vil vidare.

Men i det siste har eg vorte utfordra frå fleire hold på det å stoppe opp,

å ta meg tid, roe ned, senke skuldrane og vere der eg er.

Og eg har oppdaga at det er i grunnen veldig godt.

Eg har fått meg ei lita vane.

Det begynte for eit par måneder sidan.

Eg gjekk innom Grace Cathedral på ein fridag.

Der er det ein labyrint i golvet.

Eg gjekk den.

Og så gjekk eg og sette meg ei stund

og berre var stille.

Det var godt.

Det tømde hovudet.

Så eg har begynt å gå innom Grace Cathedral når eg har fri.

Og går labyrinten.

For så å sette meg ned litt

og stoppe opp.

Det gjer at eg har tenkt masse på at livet er litt som labyrinten.

Eg kan jukse og prøve meg på å gå snarveier,

men det blir fort berre rot.

Det er krevande å få til svingane på ein skikkelig måte, 

dersom eg ikkje tek meg tida eg treng.

Og så ser eg at sjølv om eg no har gått denne labyrinten 

ganske mange gonger, 

og den ser tilsynelatande enkel ut,

så er den fortsatt så komplisert at eg ikkje greier å sjå

korleis eg skal gå om 4-5 svingar.. 

Og det er jo litt sånn i livet, 

det er ikkje mulig å sjå framover..

Skal eg gå den på ein tilfredstillande måte,

må eg vere tilstades akkurat der eg er,

og eg må ta meg tid og ikkje heile tida fokusere

på å komme meg fortast mulig til målet.

For sjølve vandringa er 

lærerik og givande.

Akkurat som livet.