Men eg må seie at ei anna nyhetssak fanga interessa mi.
Det var nemlig fleire medier som gjorde sak ut av at Preses (Sjefsbiskopen), leiar av Mellomkirkelig råd, leiar av Samisk kirkeråd og Kirkerådet alle var kvinner. Å presentere kven som vart valgt til å lede er jo ein naturlig ting, særlig i kristelige aviser. Men det vart så veldig understreka at dei var kvinner. Eg tok meg i å undre på om det hadde vorte samme understrekinga om dei hadde vore menn...
Og om eg skal vere heilt ærleg, så må eg innrømme at eg trur ikkje det. At fire kvinner kan ha toppleiinga i ein organisasjon som ikkje berre er for kvinner, det trur eg mange har litt tungt for å svelge. Og at det skal bli sensasjonsnyheter som t.d. Vårt Land si overskrift: "Fire kvinner til topps i kirken" viser i grunnen at vi kanskje ikkje har kome så langt i likestillinga som vi trur...
Før helga var eg på kino og såg filmen "The First Monday in May" - ei lita dokumentarperle for oss som likar estetikk, kunst og mote. Ein av hovedfigurane i filmen var Anna Wintour. Ho er sjefsdirektør i eit pittelite moteblad som heiter Vouge. Og ryktene seier at ho er inspirasjonskjelda for ein liten film som heiter "The Devil Wears Prada". Eg sat og beundra styrken denne dama utrstålte, kunnskapen ho viste og korleis ho fekk ting til å skje rundt seg. Og så kom ein kommentar om at ho var skremmande - og då er det ein av dei kloke mennene ho samarbeida med repliserte noko i gata av "Hadde ho vore mann hadde ingen tenkt på det!"
Eg har i grunnen gått og tenkt på dette med likestilling og feminisme sidan 8.mars i år. Det begynte nokre dagar før det i grunnen. Vi sat på jobb og prata om kvinnelige forbilder og rosabloggarar. Eg har nemlig tenkt på dette ei stund; Så mange unge jenter eg møter gir med første møte ofte eit litt "airhead"-aktig inntrykk. Det er liksom kult å ikkje vere for smart. Sjølvsagt må det kombinerast med riktige kle og sminke og slikt, men som jente så skal ein liksom ikkje vise at ein har noko mellom øyrene. Og så, når eg blir kjent med dei, når dei blir trygge og eg får dei litt på tomannshånd, så kjem det plutselig fram - dei er egentlig ikkje så dumme som dei gir inntrykk av. Mange av dei er direkte supersmarte. Og eg undrar meg over kvifor dei held på fasaden som "litt enkel" når dei er så gløgge?
Det var jo ikkje dei tilsynelatande smartaste som var dei kulaste då eg vaks opp heller, men det var ikkje om å gjere å virke dum om ein skulle vere kul heller. Kulhetsfaktoren vart avgjort av utsjånad, attitude, kle, sko, kor flink ein var til idrett, kva venner du hadde og slike ting. Alt etter kva som var in det året.
Om dei kule var smarte eller ikkje var liksom ikkje ein faktor. Du kunne vere kjempekul og supersmart, men du kunne vere den mest populære og ikkje direkte skarpaste kniven i skuffa også. Men vi ønska alle å vere i nærheten av den mest populære, alle vi som ikkje var det. Og det har jo ikkje endra seg.
Men det virkar som om det er in å vere litt dum - om du er jente i dag.
Og eg undrar meg over om det har med dei forbildene som finnes der ute.
Første gongen eg la merke til dette var eg innom skulen der foreldra mine jobba på starteb av 2000-talet. Eg stod i gangen og venta på at mor mi skulle snakke seg ut gjennom dørene og observerte elevane som då akkurat var ferdig på skulen for dagen. Det var ingen tvil om at det var mange som prøvde å vere Phoebe og Rachel frå Friends. Både hår, sminke og kle var på plass. Og fleire hadde tydelig kopiert faktene også. Og ikkje at det er noko gale med Rachel og Phoebe, men dei gir ikkje inntrykk av å vere så veldig smarte....
Medieutviklinga har vore ekstrem dei siste tiåra. Realitytv har blitt ein kjent genre, og den har fått mange former og fasongar. Du har Big Brother, Farmen, Paradise Hotel og uendelige variantar show der menneske blir plassert i samme hus og som skal gjere ulike ting til vår underholdning. Dei er nøye utplukka, alt til sitt formål. Farmen må jo ha nokon som er milevis ifrå kvarandre i haldningar, medan Paradise Hotel og Big Brother må ha menneske som er unge og attraktive... Og eg vil påstå at her har idealbildet av attraktiv ung kvinne blitt skapt: Aller helst skal ein ha store pupper, smal midje og glipe mellom låra. Om ein ikkje lever opp til det - skaff pengar og kjøp det!
Du har sjølvsagt Hollywoodfruene, og The Kardashians. Eller Bloggerne. Ja, det finnes mange fleire, eg veit det.. Poenget mitt er: Vi sitter og sluker dette rått. Vi elsker intrigene og greiene som disse jentene går gjennom, enten det er på Paradise Hotel eller i The Kardashians. Og samtidig sitter vi og godtar at jenter blir framstilt som villige sexobjekt eller bimboer...
Og blant dei som gjerne dyrkar denne kulturen finn vi rosabloggarane. Eg skal ikkje nevne nokon med navn, men eg har lest ein god del rosablogger. Rett og slett fordi eg vil vite kva ungdommane i dag er opptatt av. Det er lærerikt å lese. Eg leste ein anmeldelse av ei bok som har komt frå ein rosablogg no, der anmeldaren skriv at den får henne til å føle seg som ein smådeprimert norsklærer. Eg kjenner igjen denne beskrivinga. Å lese rosablogg gjer deg fryktelig klar over kva utdanning du faktisk har, og det kan til tider vere skremmande å sjå kor lite innhald det kan vere der. Men eg lurer litt på om dei også er ein del av "late som eg er litt dum, for då er eg sexy"-bølga...
For vi lever tett på kjendisane i dag. Vi har nesten direkte kontakt gjennom sosiale medier. Det er ikkje berre figurane som dei spelar i tv-serier vi brukar som rollemodellar. Det er kjendisane sjølve. Vi ser bildene dei postar på Twitter, Instagram og Snapchat umiddelbart. Dei ytrar seg til stadighet...
Og når vi då har store stjerner som framstiller kvinnesak som retten til å få vise seg sjølv fram frå alle vinkar, og gjerne heilt naken. Ja, for det er jo sjølvsagt kvinnesak å få medieoppslag etter medieoppslag og tjene fett med pengar på å poste ein naken-selfie av kroppen som ein har perfeksjonert (gjerne med litt hjelp frå dyktige kirurgar) for å fortelle kvinner at dei må vere fornøgde med kroppen sin som den er.
Eg sit her og lurer: Kvifor skal ein sladda nakenselfie bli hylla som kvinnefrigjerande? Eg bur i samme land som dama det her er snakk om, og kvinnefrigjering ville vere at kvinner amma offentlig for å vise dette kontinentet at eit barn som syg på eit bryst ikkje er porno!
Og eg sit her og lurer: Korleis kan vi voksne kvinner godta at det er eit så utprega kroppsideal, merkepress, og ikkje minst ideal om å vere litt "airhead" som no møter dei unge jentene "våre"? Burde vi ikkje mobilisere til kamp på 8.mars under paroler som "Tynn som ei fyrstikk, rund som ein ball - eller midt i mellom - DU duger!", "Det er innholdet, ikkje merket som tel!" og liknande.
Eg kjenner på behov for å seie unnskyld til alle jenter der ute som trur at dei må vere tomme mellom øyrene for å vere attraktive og sexy. Unnskyld for at eg har vore så naiv at eg har trudd at kvinnefrigjeringa har kome lenger enn den har. Unnskyld at vi ikkje har skaffa bedre forbilder. Unnskyld at så mange av oss ikkje har fortsatt kampen så mange før oss har kjempa..
 | |
| Eit av mine forbilde då eg vaks opp: Smart dame! |
Når vi skaper overskrifter dersom vi tek over det som brukte å vere verva til menn, så bør vi stille spørsmål ved kvifor dét vart poenget i overskrifta. Vi burde vise at vi er smarte og vere stolte av det. Mange har gått foran oss og kjempa for at vi skal ha det lettare, la oss hylle dei med å vere oss sjølve - intelligente og sterke kvinner. For ein mann som ikkje vil ha oss fordi vi er for smarte, han er virkelig ikkje verd å bruke tida på.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar