Eg hadde likevel høyrt om denne byen før eg kom til USA.
Grunnen var at her ligg ei menighet som heiter Bethel Church. Denne menigheta har ein svær bibelskule, som har omlag 2000 elevar. Av desse er 55 norske.
Og dette var også grunnen til at eg og min gode kollega, Anniken, sette kursen nordover.
Vi fekk med oss ein skuledag på bibelskulen med det velklingande namnet: Bethel School of Supernatural Ministry. Eller rettare sagt: Vi fekk med oss ca.3 timar av ein skuledag. Og det heile har satt i gang mange tankar hos meg. Og eg kjenner på at eg syns det er skummelt å skrive det eg no gjer. Og det er viktig for meg å seie at eg sit igjen med fleire spørsmål enn svar.
På nettet kan ein finne mange som advarer mot Bill Johnson, som er seniorpastor i Bethel Church og det som skjer i Bethel Church. Eg har ikkje vore der nok til at eg kan seie at dette er noko ein skal høyre på eller ikkje, men vi vart møtt av at min kollega vart nekta adgang då ho sa at ho ville intervjue norske studenter til kyrkjebladet vårt. Det fekk meg til å undre på kva dei har å skjule. Ingen menigheter er feilfri. Så lenge det er menneske der så vil feil skje. Men om ein blir så opptatt av å framstå som perfekt, så er det noko gale.. Og ei menighet som ikkje tåler at nokon utanfrå kan rapportere kva dei ser og høyrer har dessverre unektelig eit sekterisk preg som gjer meg skeptisk.
Heile opplevelsen gjorde nok at eg blei sittande og fundere over mykje av det eg såg og høyrde i løpet av dagen. Eg møtte ein kultur eg sjølv har i større og mindre grad vore ein del av, og blei sittande litt utanfor og sjå på. Det var ein veldig merkelig opplevelse.
Det første eg såg var at salen var fyllt av menneske, i hovudsak unge menneske, som har eit oppriktig og ekte ønske om å leve nær Gud og å tene Han med alt dei har. Dette har ingen rett til å ta i frå dei. Det er viktig at dei får utforske og finne ut av kva som er deira oppgåve i livet. Men eg håpar inderlig at dei greier å stille spørsmål ved kva som blir forkynt og korleis ting blir gjort også.
Som sagt møtte eg ein kultur eg har vore på innsida av og fekk sjå den frå utsida. Samtidig var dette ein ekstrem versjon av denne kulturen.
Eit av dei store spørsmåla eg vart sittande med var kvifor dei skrudde av lyset og fekk folk til å trekke fram til scena når dei skulle ha "Worship"(Tilbedelse/lovsang). Musikken var kjempebra, bandet rocka og solistane/lovsanglederane var flinke folk. Kan ikkje Gud berøre og virke like kraftig om lyset er på og ein står på plassen sin?
Vidare vart eg sittande å analysere språket som vart brukt i bønner og "preik" mellom sangane. Det vart plutselig veldig tydelig for meg kor mykje makt ein har når ein står på scena slik. Eg har alltid vore bevisst på det når eg har vore der sjølv, at eg må vere bevisst på kva eg seier og korleis, men det har aldri vore så klart for meg før. Eg er heilt sikker på at dei på scena er heilt overbevist om at alt dei gjorde var under Den Heilage Ande si leiing, og eg skal ikkje avskrive det. Men ein del av meg skulle ønske at ein kunne la sangane tale for seg, og ikkje pushe med ord og vendingar som talar til våre djupaste behov som menneske. Min subjektive opplevelse vart at ein brukte mange virkemiddel der totalen vart veldig suggererande.
Men samtidig må eg beundre alle som berre slepper seg laus. Eg veit også kor oppriktig ein kan kjenne på at armane ikkje er lange nok når ein løfter dei. Eg verken kan eller vil seie at det som foregikk ikkje var Gud sin vilje. Eg trur nemlig at Gud kan tale til menneske på akkurat den måten som passar Han!
Bethel Church har og mykje fokus på det overnaturlige. Profetiar og helbredelse er noko dei streber mykje etter slik eg forstod det. Og eg er veldig for at folk skal få prøve seg i trygge settingar på både å be høgt, bruke nådergåver og andre ting om høyrer den kristne menigheta til. Med fokus på TRYGGE SETTINGAR. Eg kjende eg fekk ståpels då eg oppdaga at eit åpent forum der det er ca.1200 menneske blir ein slik prøveplass. Det vart spurt om nokon hadde fått kunnskapsord, og folk sprang fram og stilte seg i kø. Det var tydelig at Gud har ein bestemt formula på korleis kunnskapsord skal komme i Bethel - her var det datoar og navn, og om det ikkje stemde så var det alltid noko som kunne bli tolka eller vridd til å stemme sånn ca. Og det var ein veldig tydelig lengsel hos folk i salen etter å få noko som var til dei...
Eg har opplevd kunnskapsord på kroppen. Det var aldri tvil om at det var til meg, sjølv om det ikkje var noko som helst i bodskapen som eit vilt frammand menneske hadde fått som sa at det var meg det gjaldt. Og eg er rimelig trygg på at det var eit kunnskapsord der i går, men det var det som verken hadde dato eller namn. Langt var det heller ikkje. Og det er ofte greia. Kunnskapsordet skal ikkje gje bodberar full innsikt i mottakar sitt liv, men bodberar har fått eit ord eller nokre ord som talar rett inn i livet til den som mottek det. Og believe me, det er kraftige greier!!
Eg fekk også oppleve den store Bill Johnson tale. Eg kan ikkje seie at han imponerte for min del. Eg hadde høyrt mykje bra om han frå før, både frå folk som elskar Bethel Church og frå folk som er skeptiske. Han prata i ein time. Han snakka mykje om korleis menneske hadde vorte helbreda når dei hadde vore nær han, ja, han trengde berre vere i rommet for at nokon skulle bli helbreda og gå ut og gjere store ting. Han snakka også om kor lange og vonde prosessar han hadde vore i når menneske hadde gjort han vondt, og han hadde valgt å ikkje møte hardt mot hardt og berre venta til dei kom til han og ba om tilgjeving og innrømte at han hadde rett. Det heile var ganske sjølvforherligande og skal eg vere heilt ærlig så forsvant Jesus heilt for meg når han prata. Og det tar eg ikkje som eit kvalitetstegn.
Men at det er mykje fint med Bethel Church er det ingen tvil om. Det er mange fantastiske menneske der. Vi fekk møte ein del av dei, og eg kan ikkje seie anna enn at vi møtte mange flotte folk. Men eg ser også at fokuset på helbredelse og profetier kan fort føre til at ein jagar etter noko som kan ende opp med å handle meir om seg sjølv enn det handlar om Gud og medmenneske. At det kan ende opp med å handle om å vere den som alltid har ein profeti å gi, å vere den som alltid er innstillt på rett kanal - og det gjer ein berre sliten og tom når ein har gått slik lenge nok. Og kva skjer dersom det er å høyre Guds stemme slik at ein kan profetere over andre det handlar om, og ein plutselig ikkje høyrer den?
Etter å ha vore på ein slik plass, altså den plassen der det plutselig var tomt, så må eg seie at eg blir litt skremd når eg ser det jaget og den lengselen som mange hadde. Det var kjent stoff for min del, og stoff er kanskje eit godt sammenligningsgrunnlag. Det blir litt som å vere hekta på stoff og å jage etter rusen. Det var noko veldig fantastisk med å vere i bobla som rusen ga, men når tåka letta og virkeligheta ikkje stemde med kartet som eg hadde fått tegna då eg var "rusa" vart møtet med realitetane nesten knusande for trua mi. Eg fann vegen tilbake gjennom Bibelen og liturgi som bygger på bibelske sanningar, ikkje på kva eg eller andre føler, senser eller "ser". Eg opplevde å finne mykje større fridom i det, enn i den påtvungne fridom der målet var å la Den Heilage Ande flyte fritt. Rett og slett fordi det vart et jag etter å "få noko" heile tida. Men det betyr ikkje at alle andre opplever det slik!
For meg vart det eit veldig stort tankekors at eg var på ein bibelskule som ikkje nemnde eit einaste bibelvers på dei tre timane eg var tilstades. (bortsett frå nokre studentar som refererte til bibelske personar) Og i møte med det profetiske så handla det om kva ein såg, følte og sensa. Det betyr ikkje at det ikkje var rett det som vart sagt. Som sagt, eg trur Gud taler på akkurat den måten og gjennom dei Han vil. Eg berre håpar at dei bygger på eit sterkare fundament enn følelsane, for dei er ganske så ustabile når alt kjem til stykket.
Eg sit nok igjen med meir skepsis og fleire spørsmål i forhold til Bethel Church enn eg hadde før eg reiste opp på besøk. At mange opplever åra dei er der som givande er det ingen tvil om. Det var også mange veldig oppegåande studentar ut frå det vi høyrde i responsane dei kom med på undervisninga. At det er mange gode følelser i sving der er heilt åpenlyst. Det mest skremmande for min del var at så mykje var følelsesbasert, og eg opplevde det som at det var lite fokus på å få trygghet i at Gud er konstant og trufast uavhengig av mi dagsform. Eg opplevde derimot at det vart forkynt at ein skal være kraftfull og totalt mottagelig tjuefire timar i døgnet, sju dagar i veka. Det er ein ganske tung byrde å legge på folk. Det er lett nok når ein er på bibelskule, men det kjem ein kvardag etterpå også...
Eg trur at ein må ha fundamentert trua si i noko meir enn følelsane for at den skal holde når dei tunge dagane kjem. Eg kan vere trygg på at det Jesus har gjort er nok, sjøl når eg har gått skikkelig på trynet eller ikkje kan sjå eller føle Gud på nokon som helst måte. Eg kan vere trygg på at når mine bønner ikkje rekk lenger enn til taket så er Gud i rommet. Han sluttar aldri å bry seg. Det raknar rimelig fort om ein ikkje har noko utanfor sitt eige følelsesliv å bygge ting på. Og det må vere noko meir stabilt enn seniorpastoren eller andre sine sanningar også. Som kristen trur eg det einaste ein kan bygge trua si på er det som står i Bibelen, og ein må kjenne den, lese i den og lære av den for å kunne avgjere om det ein prest, pastor eller andre som seier at dei talar på Gud sine vegne er rett. Det er også viktig å huske at sjølv den beste forkynnaren har dårlege dagar!
Eg trur også at mangfoldet av menigheter og uttrykksformer trengs. Fordi vi er ulike som menneske, vi tenker og uttrykker oss ulikt. Men også fordi vi treng ulike ting på ulike plassar i livet. Eg trur og at eg har noko å lære av andre sine uttrykksmåter.
Eg trur nemleg på ein Gud som elskar mangfold - noko han bevist med å ikkje skape to menneske identiske, og det begynner å bli eit par Han har kreert.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar