Og som på frisøndagar flest drog eg meg opp av senga og rakk akkurat å få planta rumpa på ein av dei harde kirkebenkane på galleriet i Glide Memorial Church før bandet starta festen.
For å gå på gudstjeneste i Glide er ein fest.
I dag var det absolutt ikkje noko unntak.
Dei aksjonerte vekk ei Red Velvet-kake til over $10.000 - riktig nok fordelt på tre omgangar, der førstemann betalte $7000 og donerte kaka tilbake, nummer to betalte $3000 og gjorde det samme - og eg fulgte ikkje godt nok med, så eg fikk ikkje med meg kva sistemann betalte..
Du kjenner det så fort du kjem inn om dørene at denne menigheta betyr masse for mange.
Og eg har tenkt mykje på det etter kyrkjemøtet. Eg leste ein som sa at ein må berre sjå på alle dei liberale kyrkjelydane kor dei ein etter ein døydde. Glide har for meg blitt eksempelet på det motsatte.
I 1963 kom Rev. Cecil Williams til Glide Memorial Church. Ein svart pastor til ei kvit, og døyande, konservativ kyrkje. Allereie året etter starta han the Council on Religion and the Homosexual.
Han har vore ein som har kjempa for at alle skal ha ein plass i kyrkja. Han er ein som har stått på barrikadene og kjempa for at vi som kjem til kyrkja skal involvere oss i det som skjer ute i verda.
Han har kjempa for at kjærleiken skal vinne. Og til tross for at han snart er 88 år gammal, og formelt sett har vore pensjonist i 18 år, så er han framleis aktiv.
Glide Memorial Church er ei kyrkje der du møter menneske av alle legningar, hudfargar og samfunnsklasser. Menneske med ulike syn på tru og ulike måtar å leve på. Det gjekk frå å vere ei menighet på nokre dusin menneske til å vere ei menighet med ca. 10.000 medlemmer, som er ein av dei største bidragsytarane til dei sosiale ytingane i byen. Her deler ein ut over 3000 måltid om dagen, ein har grupper for heimlause, rusmisbrukarar, menn som slår, dei som har vært utsatt for vold i heimen, psykisk helse, og LGBTQ(Q). Her kan ein få HIV/AIDS-screening og anna rådgjeving. Her demonstrerer ein for likeverd, og for at alle skal få samme rettigheter. Og her er det utdanningsprogram for både barn, ungdom og voksne. Dei driv både med avrusning og har plass til heimlause. ALLE er velkommen. Til og med då Westboro Baptist Church stilte seg opp på utsida med sine hatefulle plakatar, vart dei møtt med åpne armar og invitert inn. Ingen spør deg om kva du føler, kva du trur på eller kva motiv du hadde for å komme til gudstjeneste. Her blir du møtt med: "Velkommen! DU er velkommen akkurat slik som du er akkurat no!"
Vel, det var litt om menigheta som eg altså sat på ein kyrkjebenk langt oppe på galleriet hos i dag.
Den åpenheten og det mangfoldet som møter meg der rører meg kvar gong. Og eg tenker at det er ikkje så farlig med teologien og ritualene når du blir møtt, sett og får merke at du er velkommen, elska og at du høyrer til. Men av og til kan ein bli ramma av litt teologi her og. Og i dag vart eg det.
Dei som kjenner meg veit at eg er godt over middels glad i dåp. Det er noko av det vakraste eg veit om. Og i dag var det ein som vart døypt i Glide. Det rørte meg langt inn i hjarterota.
Eg sat og tenkte på vår vesle dåpsliturgi, som eg er veldig glad i.
Biskopen hadde dåpen, og først henvendte han seg til den vaksne mannen som ville bli døypt.
Alt var som heime. Men så snudde han seg til forsamlinga, og sa det vi på mange måtar seier i vår liturgi men som eg aldri har høyrt bli sagt på ein så tydelig og forståelig måte:
"Vil de, kjære menighet, gå med nn(eg hugsar ikkje namnet), sørge for at han finn sin plass i blant oss og vise han at han er elska, verdifull og eineståande i både ord og handling? Vil de vere der for han i medgang og i motgang og sørge for at han har den støtta i ryggen som han treng?"
Orda slo i mot meg. DETTE er faktisk det ansvaret vi som menighet skal ta kvar gong vi døyper nokon. Vi skal være der, bygge opp og heie fram.
Eg syns dette var ein så fin måte å seie det på at eg berre måtte dele det.
Som ei oppmuntring til oss alle, om å vise dei vi har rundt oss at dei er elska, verdifulle og eineståande - og at vi vil gå med dei både på dagar med solskinn og i regnet.
For vi treng kvarandre, meir enn vi aner. For om det tek ein heil landsby å oppdra eit barn, så trengs det ei heil menighet for at vi skal få slå djupe røter og bli trygge i trua vår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar