Det ække deg, det er meg..

Denne sommaren hadde eg heilt andre planar for enn den hadde for meg.
Og ein av dei tinga som det vart veldig framtredande i forhold til er garderoben eg hadde med meg heim. Sommaren i fjor var friskt i minnet, sommaren då eg sat inne i solrike dagar fordi eg ikkje hadde tilgang på uteplass der eg kunne få plassert den nyopererte foten. Så i år pakka eg kofferten med optimisme kun ein Vestlending med særdeles dårleg hukommelse kan ha. (Det brukar jo ikkje å vere slik som i fjor! )Eg kan vel seie det slik at bikinien og shortsen har blitt i kofferten...

Men slikt vêr blir det mykje tid til å tenke, lese, vere sosial med dei som ikkje er på jobb og å sjå på dårleg tv. Og det er nokre tankar som har surra i hovudet, kanskje særleg det siste året, som har tatt litt meir form. Eg vart nemleg sittande å sjå på eit sært program her ein kveld, der to som er singel hadde intervjurunde med dei nærmaste til den andre, for å prøve å sette fingeren på kva som gjorde at dei framleis var singel. Det var interessant, og kikkaren i meg følgde nøye med. Her var det kanskje noko å lære?

Det var i grunnen ikkje så mykje å kjenne seg igjen i med dei to eg såg på. Eller kanskje er det eg som har dårleg sjølvinnsikt? Det er jo slettes ikkje utenkeleg.
Så eg har no analysert litt for meg sjølv. Og det kan jo vere greit innimellom.

Eg har aldri vore populær. Eg kan vel ikkje seie at eg har vore upopulær heller. Eg har liksom vore ein av dei som er der, utan at det har slått ut verken eine eller andre vegen. Eg kjem frå ein heim der vi gikk både i kyrkja og på bedehuset, er velsigna med ein rundt kropp, med fregner, og briller(no for det meste linser), var og er lærer(og rektor)datter, var til tider altfor nerdete og vart ikkje velsigna med spesielt god koodinasjon. Eg stakk meg fram i enkelte samanhengar, men ikkje på ein kul måte. Eg er ikkje spesielt morsom, men kan glimte til - helst når eg ikkje hadde tenkt å gjere det. Eg har liksom berre vore der, sånn ca. midt på treet.

Eg er altså ikkje ei jente som ein snur seg etter på gata. I allefall ikkje i positiv forstand. Men det er jo mange som fell innanfor den kategorien som ikkje er singel.. Så kva er det då?
Kva er det i meg som gjer at eg endar i kategorien som Taylor Swift så fint beskriv med: " I go on too many dates, but I can't make them stay"?

Kven blir vel ikkje sjarmert av dette?

For noko må det vere. Kan det vere at eg brukar feil parfyme? Eller har eg for høg latter? Kanskje det er dobbelthaka? Er det at eg er for passiv? Eller er eg for sjølvstendig? Det kan jo være at eg har dårlig humor, og ikkje har forstått det? Eg har fundert på det, og det einaste eg er ganske så sikker på er at det er ikkje alle verda sine menn det er noko gale med...



Og her eine kvelden fall nokre brikker på plass. Av alle ting då eg sat og såg film saman med nokre nieser. The Proposal. Ein ganske lettvektig romantisk komedie, der Sandra Bullock spelar den strenge canadiske sjefen som kommanderer sin amerikanske kjekkasassistent til å gifte seg med henne slik at ho kan vere i landet(USA). Og etter mykje forviklingar, sjølvsagt, så endar det jo med at dei to fell for kvarandre. Ganske standard oppskrift. Og det som slo meg då eg såg slutten var at når han kjem der og er så superromantisk at sjølv ei gammal uttørka rosin må kjenne på det, var at hennar svar var "Du vil ikkje vere med meg" og vidare "Det er enklare om vi berre gløymer det..", eller sånn ca det...

 

No kan eg ikkje akkurat samanlikne meg med Sandra Bullock. Ho er jo i ein litt annen kategori enn meg. Men eg kan kjenne meg igjen i nokre av trekka til rollekarakteren hennar i denne filmen. Eg hatar der når eg blir kalt bestemt eller sterk. Eg veit at mange ser på meg som det, men for meg har det blitt noko veldig negativt. Det er eit bilde eg ikkje kjenner meg igjen i. Men eg forstår kor det kjem frå.

For det første har eg ei dialekt som for enkelte, særleg aust- og sørlendingar, virkar veldig krass og bestemt. Men eg er sjelden den som ikkje vil høyre kva andre har å seie, og som ikkje skiftar meining om det dei seier er logisk og riktig. Eg trives best med å jobbe i team, der ein er likeverdige, og alle kan seie kva dei meiner og ein kjem fram til felles løysingar. Men eg kan kjempe når eg føler at nokon blir urettferdig behandla. Eg har faktisk havna på sjukehus fordi eg har vore i slåsskamp på grunn av det. Skaffa meg arr og greier.

Forstår ikkje korleis nokon kan oppfatte meg som streng...

For det andre så kan eg nok sjå litt morsk ut når eg tenker.. og for det tredje er eg ikkje så sterk som folk vil ha det til. Men når du har vore kvinne i møte med dominerande menn i arbeidslivet, så må du vere tøff i trynet. Og når du har fått deg mange nok slag i fjeset, så bygger du etterkvart opp eit forsvar. Og den muren tek det tid før du slepp nokon innanfor... Særleg når du gong etter gong har opplevd at nokon har trengt seg inn, og spring sin veg når dei oppdagar at du er sårbar.

I ei samtale tidlegare i sommar datt det ut av meg at eg er lett å like, og forholdsvis lett å bli glad i - men eg er vanskelig å elske. Og jo meir eg tenker på det, jo tydeligare blir det for meg at det er sant. For eg er omgjengelig og har eit rimelig stabilt godt humør. Folk som er i godt humør og som smiler masse er jo ofte lette å like. Ikkje at alle likar meg, men det er ikkje så mange som direkte mislikar meg. Trur eg i allefall...
Men det å elske - og det er jo det eg egentlig vil, elske nokon som elskar meg tilbake - tek tid og krever arbeid. Då snakkar vi ikkje berre om forelskelse, begjær og tiltrekning, då snakkar vi om noko djupare og meir solid. Og då snakkar vi om innsats og vilje.

Det er vanskelig å bake om du er redd for å få mjøl på deg..

Mange eg har møtt har hatt forventinga om at vi skal oppleve det samme rushet (av hormoner) som vi gjorde då vi var 16, sjølv om vi nærmar oss faretruande 40. Og for så vidt, eg trur det kan skje - men eg trur og det kan blende oss. Det er i allefall mi erfaring. Alle som kjenner meg veit at eg kan vere impulsiv og det ville nok ikkje forundre mange om det var litt sydlandsk blod i årene på meg. Men då det intense, det spennande og herlige rushet brått møtte kvardagen, som vi faktisk har mest av, så fungete det som ei solid bøtte med kaldt vatn. Og er det ikkje noko meir der enn rushet, så raknar det rimelig fort.

Eg vil ha noko meir enn rushet. Eg har leika nok. Eg vil ha nærleik, tryggleik og dette solide, som er så umulig å beskrive, men som du ser hos menneske som har utvikla ein ekte kjærleik for kvarandre. Du veit, av typen "vi har vore gjennom nokre stormar, og vi står framleis saman". Eg skulle ønske at nokon våga å trenge seg inn forbi forsvara, og tålte det dei fikk sjå der og våga å bli. Eg vil heller ha noko som utviklar seg sakte, men som blir stødig. Enn noko som tar deg med storm, og fungerer som ein tornado.

Det er noko innanfor...

Men det er klart: Det er nok ikkje dei andre det er noko gale med. Egentlig er det ikkje meg det er noko gale med heller. Men det er eg som er problemet i mitt liv. Eg kan veit at eg har sprunge frå sjansar eg har hatt. Eg kan tydeleg sjå at eg har sagt og gjort ting som har støytt andre vekk. For eg får litt panikk når nokon prøvar å komme på innsida av forsvarsverka. For kva om dei ikkje likar det dei ser? Angrep er jo det beste forsvaret, ikkje sant? Eg blir lett slik som rollekarakteren til Sandra Bullock; "Du vil egentlig ikkje vere med meg.." "Det er lettast om vi ikkje satsar..." Og når han som møter det ikkje har innsatsviljen, ja, då blir det ikkje noko av. For egentlig handlar det jo om frykt. Frykt for å bli såra dersom det ikkje går. Like greit å avslutte det med ein gong.  Og eg vil ikkje trøystast med prat om at "berre eg møter den rette så..." Kven har sagt at eg nokon gong vil gjere det? Kanskje er det mitt lodd i livet å vere einsleg? Er mitt liv mindre verd då?

Som lengtar etter å komme ut...

Eg har i grunnen inga god oppsummering på dette. Å skrive det og sende det ut i den store veven er skummelt. Til no har det vore tankane på innsida av hovudet mitt. Plutselig er det der ute. Det store, såre spørsmålet. Som eg egentlig ikkje har svar på, berre litt tankar rundt.. Men samtidig så vart det plutselig viktig for meg å sette ord på noko av det..

I go on too many dates
But I can't make them sta
I go on too many dates
But I can't make them stay