Paul Colman og flinke menn eg kjenner litt

I kveld har eg vore på konsert. Litt småskeptisk i utgangspunktet, for eg trudde det kom til å bli litt sånn Halleluja-greier. (det er ikkje noko gale med det altså, men eg er berre ikkje dèr for tida) Men det kan no vere kjekt med ein konsert på ein mandagskveld, så då Thor Øyvind spurde om eg ville vere med så takka eg ja. Det var og ein viktig faktor at Seed skulle varme opp for denne lovsangsduden, og at eg kjenner Geir som spelar bass der. (han har spelt litt med Seraf, og er veldig flink!)

Geir hadde forresten bursdag i dag - hurra for Geir!

Paul Grønset og er med i Seed.

Seed er liksom litt kristennorge sitt svar på Big Bang.. i allefall innimellom! Kjekt var det i allefall å sjå og høyre dei! 

Så var det denne lovsangsduden som tok over - ein australier, for tida busatt i USA, som heiter Paul Colman. Mine fordommer blei skvist så ned i grunnen som det gikk an! Og det handlar ikkje berre om at han er australiar. (alle som kjenner meg veit at eg har en softspot spesielt for aksenter frå Australia, Irland, Skottland, Canada og Wales.. og,ja, egentlig for alle som snakkar engelsk.)

Er det berre eg som syns han liknar litt på ein ganske kjent norsk atlet?

Denne mannen kunne synge og spele gitar. Han var langt fra nokon glattpolert amerikansk lovsangsleder, men full av humor og han hadde substans i det han sa. Her fekk du ingen quickfix-løsningar, her fekk du møte tvilen. Her var ikkje ein som hadde alle svara, men ein som ga rom for undring! Han hadde ikkje bakgrunn frå ei eller anna megakyrkje, men frå å spele på barar i Australia, noko du merka godt kvar gong han tok ein sup vatten - og skåla med publikum!

Eg lo så tårene trilla, utan å føle det var feil. Her var det ikkje om å gjere få folk til å føle åndens nærvær og andre fine fraser - men her vart det snakka sant om Gud, menneske og livet. Og Anden var absolutt til stades!

Gud er ikkje ein Gud som straffar når vi gjer feil, han har gitt oss gode levereglar, og prøvar å få oss til å forstå at dersom vi ikkje lever etter dei, så vil det skade oss og medmenneska våre, og når vi likevel vel dette, så er han der for å hjelpe oss på beina igjen! Og ikkje minst, han har aldri sagt til oss at vi skal dømme dei andre  - han har sagt at vi skal elske dei, uansett kossen dei måtte vere. Og det er ikkje enkelt, og det går ikkje av seg sjølv. 

Og vi jenter kan jo ikkje nekte for at det er sant som han seier: Du kan fortelle oss kvar dag heile livet at vi er vakre, og vi trur ikkje på det - men prøv å glømme det en dag, så får du høre det!
Alle menneske er vakre - vi er unike, skapte i Guds bilete og med Guds kjærleik. Han kjem aldri til å slutte å elske oss, uansett kor mykje gale vi gjer!

Dette var virkelig ein mann verd å høyre på. Og så er det jo ekstra stas når folk eg har gått på skule med, som har komt seg opp og fram i livet, spelar med i det eg forstår var eit litt improvisert band - og gjer ein imponerande bra jobb! 

(beklager noko dårleg lydkvalitet på klippet, men en iPhone er en iPhone..)