I fjor var eg så sliten då julekvelden kom
at eg knapt rakk å tenke over at eg var åleine.
I år har det også vore ein intensiv desember,
mykje kjekt og mykje nytt.
Ein ting er å ha vore gjennom noko når ein har stått
litt på sidelinja og vore med på å gjennomføre
det andre har planlagt,
noko heilt anna er å planlegge det sjølv.
Det har vore mykje kjekt som har skjedd i desember,
ein av dei store tinga var at vi fekk feire
kvinneforeninga "Tabitha"
som vart 80 år i år.
Og vi greidde å få det til slik at
alle modne damers drømmemann, Trond,
kom på besøk og underholdt dei.
Eg trur ikkje eg tek munnen for full
når eg seier at ei bedre bursdagsgave kunne
ikkje disse damene fått. :)
Ellers må eg innrømme at desember med
kontorpost på bispedømmekontoret
var mykje meir avslappande enn
å skulle dra i land arrangement etter arrangement..
Og julegaveshoppinga vart gjerne lagt til
seint på kvelden..
Og etter ein lang arbeidsdag er det mykje enklare
å finne julegaver til seg sjølv,
enn å finne det til dei som faktisk fortjener det!
Og eg har stadig fått koselige overraskingar i posten!
Det har hjelpt litt på heimlengselen som har dukka opp
sånn innimellom..
For det er som eg har sagt ein tidligare bloggpost
noko med denne tida på året.
Du har lyst å vere i lag med dei som betyr mest for deg,
ikkje å sitte på andre sida av jordkloda.
Samtidig er det så utruleg meiningsfylt det eg driv med!
Og midt i travlaste stria
så måtte eg jo sjølvsagt legge opp til ein liten konsert.
Eg har sakna å synge julesangar sidan vi la ned Seraf,
og når eg i år har fått gleda av å samarbeide med
ein særdeles dyktig jazzpianist,
så måtte vi jo berre prøve å få noko til.
Og så kom ei veldig musikalsk prestefamilie
og så fekk vi med oss ei dyktig saksofonist,
og plutselig var den vesle tingen vi skulle ha
blitt ein heil konsert.
Det var veldig gøy!! :)
Om de lurer på korleis eg høyrdes ut, så håpar eg denne linken kan funke:
Det var prestefrua som filma og dokumenterte at eg sang feil! ;)
Men så var det å få på plass julemiddag til 75 pers,
og kirkekaffe til førstedag.
Eg deltok sjølvsagt på gudstjenestene også,
der eg mellom anna fekk æra av å synge Himlen i min famn,
saman med pianist og cellist.
Og når ein har hovudet på mange plassar på ein gong,
er det fort gjort å gjere amatørfeil på kjøkkenet.
Så mellom gudstjenestene tenkte eg at eg skulle
få gjort klar sur- og rødkål...
Så medan pinnekjøtet stod og putra,
så varma eg på herligheta.. og så fann eg ut at eg skulle
flytte eine gryta.
ALLE som har jobba med gassovn veit at ein brukar gryteklutar
når ein skal flytte ei gryte når den har stålhankar..
Men det tenkte eg ikkje på,
og plutselig, for å unngå at all rødkålen havna på golvet
så var det berre å innhente den varme hanken ein gong til..
Restultatet vart at eg fekk lagt til ispose til antrekket.
Og pianisten fekk koke surkål.
Og eg har lært at nokre ting er ikkje verd å gjere
berre for å sleppe å ta oppvasken ;)
For øvrig må eg seie tusen takk til alle som hjalp til!
Kvelden hadde aldri gått bra om de ikkje hadde vore der! :)
 |
| Etter 12 timar med ispose såg det slik ut. |
Men til tross for mine feil og manglar,
så vart det ein veldig fin julefeiring på kirka.
Folk åt og kosa seg såg det ut til,
og det var til og med ein som fekk seg ein marsipangris. :)
Kvelden vart avslutta med pakkeåpning og
avslapping hos prestefamilien før eg gjekk heim.
Det vart ikkje så veldig masse søvn natt til første dag
sidan eg hadde ei hand med kraftig puls,
og for sikkerhetsskuld hadde avtalt å skype med familien
før fuglane pissa her i California.
Men det var, til tross for mitt trøtte tryne,
svært godt å sjå familien igjen.
I år unngikk eg å velte kaffe i tastaturet,
men saknet over å ha gått glipp av
den fantastiske kalkunen og mammas waldorfsalat
var likevel til å ta og føle på.
Det er også vemodig å vite at dersom
ikkje norgeskvota mi var brukt opp
så hadde eg kunna reise heim seinare på dagen,
men eg får heller sjå om eg får det til neste år.
Jula er jo familiehøgtid nr.1,
og då er det litt krevande å sitte åleine her i San Francisco.
Men det har hjelpt å fokusere på kva jula egentlig
handlar om.
Om eit lite barn, født i ein stall i Betlehem.
Om Ordet som vart menneske.
Om Gud som vart ein av oss,
ikkje fordi vi fortjener det,
men fordi vi trengde det!
Og så er det så rart å gå heim på kvelden
første juledag og møte første juletreet som har havna ute på gata.
No er amerikanarane ferdige med jula.
Men heldigvis er det nokre juletre som får stå litt til.
(utanom mitt)
Og i går tilbrakte eg dagen med ei god venninne,
vi var på Potterybarn og fann pledd til meg.
Og sidan eg ikkje har tilgang på mamma eller
Dagrun (mi søster) sine fantastiske julekaker,
så kjøpte eg meg til litt lykke..
 |
| Dei tre til venstre og den i midten til høgre var gode, ellers vart det hakket søtt! |
Eg må jo innrømme at eg saknar jula heime.
Noko anna hadde eg ikkje forventa.
Eg saknar gode klemmar, seine kveldar,
gode samtaler, ivrig spelelyst, latter og liv
rundt eit altfor bugnande matbord
og å krype til sengs med ei god bok
i eit litt kjølig soverom.
Men det er i grunnen veldig ok å slappe av
og ikkje ha nokon planar her i San Francisco også.
Det er veldig deilig å stå opp om morgonen
utan å ha andre planar enn å gå ein tur,
lese ei bok, sjå ein film og drikke kaffe.
Og i morgon skal eg på middag
hos nokre gode venner.
Det gledar eg meg til.
Eg håpar di romjul er fylt av alt som er godt,
at du får kjenne på kjærleik og fred
og at du har nokon å dele det med.
