Ein Nordfjordtur, ei bursdagsfeiring, ei avslutning og eit teaterstykke.

Forrige laurdag,

altså laurdag for over ei veke sida,

pakka eg og Helene bilen hennar full

av diverse ting som skal få vere heime på Stadt

dei neste åra og sette nasa nordover.

Det tek si tid å køyre Bergen - Ytre Nordfjord,

men med litt stopp under vegs 

og ein liten strekk på ferga går det stort sett bra.

Men det er ekstra hyggelig å komme heim

og bli "overfalt" av tantebarn som er glad for å sjå deg! 

Det var ikkje like kjekt å vakne dagen derpå 

til frost på bakken...

Då hjelper det å plutselig få besøk av den førstefødte nevøen

og kjæresten hans. :)

Livet på Stadlandet er eit rolig liv.

Det handlar jo mykje om at det ikkje er kvardagen min,

men fritid når eg er der.

Internett har ikkje den samme hastigheta,

og denne gongen gadd eg ikkje å laste opp bilder på bloggen,

(det tar ca.ti minutt pr.bilde - føles det som i allefall)

så det vart ikkje blogga på meg når eg var der.

Det var i grunnen heilt greit.

Då får ein jo bedre tid til å nyte

 denne ustikta:

Men eg dreiv no ikkje berre dank når eg var heime.

Eg var streng leksehjelp:

Og sørga sjølvsagt for belønning og kjekke tanteaktiviteter:

Sjølvsagt vart det nokre runder med Liverpool/Rummy:

Og som den hyggelig tante,

som ikkje eige bilen,

sørga eg for at det vart lærekøyring på den neste håpefulle..

Ikkje alle dagar var like solfylte,

og då er det godt å kunne sleppe å gå ut...

Og laurdag var mange av familien samla til middag og kaffe.

Det var siste kvelden min heime for denne gang.

Og så var det dagen før bursdagen min,

så den fantastiske søstera mi hadde laga kake til meg.

Eg er så fasinert over kor flink ho er!!

Og det varma hjertet ekstra at ho hadde laga den

kvelden før fordi ho kjenner mi store forkjærlighet

for marsipan som er blitt heilt blaut og rennande.

Blodig kakealvor! ;)
Akkurat slik eg likar det! <3

mi kjekke svigerinne og storebror :)

Eg må berre seie det:

Eg har virkelig trukke vinnerloddet når det gjeld familie.

Eg har vore så heldig 

som har fått vekse opp i ei familie der

eg har vore elska, fått lov å utvikle meg 

og prøve og feile.

Og eg ein del av ei familie som kan diskutere så fillene fyk,

men som er opptatt av kvarandre, som bryr oss

 og ønsker kvarandre alt godt.

Det er eg så enormt takknemlig for.

Bursdagsgave vart det også :)

 Søndag, sjølve dagen,

vart det middag og kaffe heime.

Men så var det tida for å reise tilbake til Bergen.

Og i går starta mi siste veke som tilsett på bispedømekontoret.

Det vart markert med avslutningslunsj.

Det vart heilt utrulege greier.

Det var taler, videomontasjer,

powerpointvisning,

sang av gutta boyz og kake.

Og det er ingen tvil om at kollegaane
har lært meg å kjenne... ;)

Eg håpar virkelig at dei tek turen 

til San Francisco på stabstur, 

det hadde vore veldig kjekt.

Då eg søkte jobben der søkte eg meg ikkje frå ein jobb, 

men til ein jobb eg hadde lyst på.

Bjørgvin bispedømekontor har vore 

ein veldig kjekk arbeidsplass,

og eg kjem til å sakne kollegaane mine der!

Så det var med eit visst mollarta klangbotn sjølv om det

var den festligste avslutninga eg har vore med på.

Og så mange gode ord å ta med seg!

Det var nok litt meir enn eg fortjener! ;)

Eg hadde og sørga for at eg hadde 

noko å glede meg til på kvelden.

TEATER!

Til jul fekk eg gåvekort

som eg og Berit brukte no.

Valget falt på

Dyveke - teaterstykket om bergensjenta

som vart kong Christian II si elskerinne.

Det var drama og action.

Og ein fantastisk kveld midt på 5. rad.

Og no er det skikkelig haust i Bergen.

Det var ikkje fritt for at det surkla litt
i skoa då eg kom heim.

Då er det godt å ha fått ei bursdagsgåve til

som eg kan ha med meg til San Francisco! 

Det blir ein del ting som eg kjem til å sakne når eg flyttar.

Eller ting er heilt feil. 

Eg trur ikkje eg kjem til å sakne nokon ting.

Men eg kjem til å sakne menneskene eg har i livet mitt her.

Heldigvis finnes skype, facebook, mail og telefon

så det er ikkje som før i tida når breva tok tre månader

om ein var heldig.

Og eg kjenner at eg begynner å bli klar for å reise.

Eg blir litt rastlaus av å ikkje vite heilt når flyet går. 

Sjølv om det no både er bestilt time på ambassaden,

snakka med flyttefolk og reisebyrå,

så kan det framleis komme ting som gjer at ting blir utsett.

Så eg prøver å finne på ting som eg likar her så lenge..

Så slik har altså livet vore den siste veka.

No er det to dagar igjen på bispekontoret.

Fredag må eg gå opp trappene ei etasje til.

Det blir spennande!

Å ha trua på seg sjølv.

Når eg har kurs om trusopplæringsreforma brukar eg å snakke om kor viktig det er at barn og unge får sjå seg sjølv i relasjon med Gud, medmenneske og resten av skaparverket. At dei lærer at dei står som del i ein større samanheng. At dei er del av eit fellesskap som treng dei og blir trygge på sine eigne ressursar og får håp for framtida.

Det er lett å snakke med store ord om slike ting. Det er lett å ause ut med klisje på klisje, og seie det sjølvsagte. For det er jo viktig å sjå seg sjølv som ein del av fellesskapet. Og det er viktig å bli trygg på eigne ressursar og få håp for framtida. Det høyrest så sjølvsagt ut, men er det egentlig det?

På eitt av kursa eg hadde no i haust, hadde vi ei øving der vi mellom anna skulle seie noko vi var gode på. Fleire stritta i mot. "Eg vil heller seie det eg likar å gjere!" var det ei som sa. Eg kjenner meg igjen i henne. Det å seie noko ein sjølv meiner ein er god på er litt unorsk. Vi kjenner oss ikkje heilt komfortable med det. Vi skal liksom ikkje vere bedre enn nokon andre. Det å ha tru på eigne ressursar, det å vere trygg på at dette er eg god på, det er liksom ikkje noko vi skal vere.

Eg har kjent veldig på dette den siste tida. Spørsmålet om eg er god nok har stadig dukka opp. Har eg dei evnene og ressursane eg treng for å flytte til andre sida av jorda og arbeide i ei sjømannskyrkje? Har eg den kunnskapen som kreves for å gjere jobben eg skal gjere som vertskap? Det går sakte men sikkert  opp for meg at eg har faktisk gitt meg ut på heftige eventyr her..

Men det er ikkje nødvendigvis berre i slike samanhengar eg stiller spørsmål ved mine egne evner. Det går på mange ting, alt eg gjer kan eg stille spørsmål ved om eg har det som trengs for å vere rett person til oppgåva. For eksempel; på laurdag sat vi og snakka om å synge. Dei fleste av oss har jo sunge i lag i mange år, og kjenner på saknet etter å synge - særlig no, når vi normalt sett ville øvd på julesangar.
Og eg kjenner at eg saknar å synge meir enn det eg har mulighet til no, og sa vel noko slikt som: "Eg lurer på om eg vil finne meg nokon plass å synge no når eg flyttar på meg.." Og ein av dei andre svarte at det var jo berre å finne seg eit kor og prøvesynge.

Foto: Arnt Thyve

Eg har aldri gått på auditon. Eg kjem sansynligvis aldri til å våge det. Det er berre mangelen på mot som hindrar meg. Eg har til og med eksamen i sang med ein god karakter. Men eg greier ikkje å fri meg frå tanken om at det er så mange andre som er så mykje flinkare. Eg våga aldri å satse på sangen, sjølv om draumen var å verte jazzsanger. Og jo lenger det går mellom kvar gong eg praktiserer, jo mindre mot får eg. Eg manglar rett og slett litt tru på eigne ressursar - og eg trur at dette fører til at ressursane og blir svakare for kvar dag som går, akkurat slik som musklar som ikkje blir brukt.

Det er ein krevande kunst å skulle våge å kaste seg ut i livet, og tru på at ein landar på beina. Eg trur kanskje mange har det slik som meg - at vi ikkje heilt greier å slå oss til ro med at vi er gode nok. Eg trur mange har store ressursar som dei aldri har våga å ta i bruk, fordi det alltid vil vere nokon som er bedre - i allefall i våre eigne auger. Eg trur vi treng å oppmuntre kvarandre, og hjelpe kvarandre å sjå alt det gode som bur i kvar enkelt av oss. Slik kan vi få fellesskap som blir prega av at ein heiar på kvarandre og er rause mot kvarande. Slik kan vi glede kvarandre og gjere verda til ein betre stad å leve.

Takksam

Den siste tida har eg hatt fokus på å vere takksam.

Det finnes alltid noko å klage på,
noko vi ikkje er nøgde med.

Det finnes alltid noko å vere bekymra for,
noko vi ikkje har kontroll på.

Eg trur dette er noko som stel både tid og krefter. 

Eg trur det frårøvar oss mange gleder.

Eg trur det gjer livskvaliteten dårlegare enn den egentlig er.

Ser vi berre på at det regnar,
eller takkar vi for at vi har tak over hovudet?

Vi kan velge å fokusere på alt
vi ikkje har fått til her i livet, 

i staden for å sjå på kva vi faktisk har meistra.

Vi kan velge å fokusere på at vi blir eldre,
og nærmar oss grava,

eller vi kan velge å ha fokus på at vi lever no.

Vi kan velge å fokusere på menneska
som har skuffa eller såra oss,

eller vi kan velge å bruke tid på dei som er glad i oss
og som vil oss vel.

Eg velger å fokusere på det positive.

Eg velger å sjå på alle mulighetene eg har fått, 

ikkje på dei eg har tapt.

Eg vil bruke tid på det gode, 

ikkje det vonde og vanskelige.

Når eg har sett etter,
så ser eg at eg har så mykje å takke for.

Og det har ført til at det er ein song 

av Lina Sandell eg har sunge mykje på den siste tida,

og den hadde eg berre lyst å dele
med alle som måtte lese dette.

Som ei lita påminning om at vi har 

så uendelig mykje meir å takke for 

enn vi gjerne kjem på..

Den er òg ei påminning om at sjølv i dei mørkaste dalane,

når vi faktisk klagar med veldig god grunn,

så er det ein som går med oss, som vil oss berre godt

og som elskar oss ubetinga.

Jag kan icke räkna dem alla,

de prov på Guds godhet jag rönt.

Lik morgonens droppar de falla

och glimma lik dessa så skönt.

Jag kan icke räkna dem alla,

de prov på Guds godhet jag rönt.

Lik stjärnornas tallösa skara

de hava ej namn eller tal,

men stråla likt dessa så klara

jämväl i den mörkaste dal.

Lik stjärnornas tallösa skara

de hava ej namn eller tal.

Jag kan icke räkna dem alla,

men ack, må jag tacka dess mer!

Guds kärleks bevis må jag kalla

de under av nåd han beter.

Jag kan icke räkna dem alla,

men ack, må jag tacka dess mer!

Ein strålande kveld

I dag vakna eg seint.

Og første tanken eg hadde i hovudet var:

"I går var ein strålande kveld!"

Så kom eg ut på kjøkkenet,

der resten av oppvasken venta på meg,

og eg tenkte:

"I går var jammen ein strålande kveld!"

I går var det nemlig tid for den årlege lammemiddagen.

Vi kunne vore 12 til bords,

men grunna sjukdom og arbeid vart vi berre 9.

Men det var 8 fantastiske folk å dele eit slikt måltid med!

Det har vorte ein tradisjon med denne middagen på hausten.

Ein tradisjon eg kjem til å sakne.

Det er veldig kjekt å planlegge og lage middag 

til desse menneskene.

I år har det vore ein litt meir stressande veg fram til sjølve dagen,

for forrige helg sette eg i gang med oppussing...

Laurdagen gjekk med til tapetrinving

og golvbelegg-legging.

Snille, gode Rune hjap meg,

uten han hadde eg ikkje fått dette gjort!

Sidan veggane skulle få eit par strøk med maling og, 

tok det nokre dagar før gangen vart ferdig.

I tillegg driv eg jo og sorterar livet mitt, 

pakkar og lagrar. 

Og då må liksom alt fram i dagslyset..

Så torsdag såg stova mi slik ut:

Snille, gode Berit kom innom for å hjelpe meg litt, 

og gangen vart plutselig ferdig.

(og veldig fin, spør du meg!)

Det gjenstod enno mykje før 

eg kunne invitere folk inn til fest..

Så det vart mykje rydding og lite matplanlegging,

både torsdag kveld, fredag kveld og laurdag på dagen.

Men når eg har bestemt meg for å ha fest,

så blir det fest!

Forrett: Bruchetta med serranoskinke

Hovedrett: Lammelår med gulrot, brokkoli,
fløtegratinerte poteter og sennepssaus

Dessert: Panna Cotta

Folket virka godt fornøgd med maten,

det var i allefall ingen som våga å klage ;)

Det var ein virkelig deilig kveld, 

det blir ofte det når ein få samle gode vener rundt matbordet.

Eg er så takknemlig for at eg har venner

som vil komme og ete middag når eg inviterer.

Eg er så takknemlig for at eg har venner 

som tåler å sjå meg på ein dårleg dag.

Eg er så takknemlig for at eg har venner

som faktisk kan sjå leiligheta mi på ein skikkelig dårlig dag,

og som likevel vågar å sette beina innanfor to dager etter..

Eg er så takknemlig for at eg har menneske i livet mitt,

som er glad i meg både på dei gode og dei mindre gode dagane.

Eg er så takknemlig for at eg får oppleve så masse,

og stadig får bli kjent med nye, fantastiske menneske.

Eg er så takknemlig for at eg kunne vakne seint i dag, 

fordi eg hadde venner på besøk til ut i dei små timane.

Eg er så takknemlig for at det var ein oppvask som venta på meg i dag,

for det betyr at i går kveld var ein strålande kveld.

Mest av alt:
Eg er så takknemlig for at desse flotte folka
er ein del av livet mitt.
<3